Tijd tekort

Het Otago schiereiland.

De nacht is ijzig koud, als goedmakertje krijgen we de hele dag een strakblauwe hemel. Richard moppert….hij heeft wolken nodig voor zijn foto’s. We zakken de weg af en genieten van het afwisselende landschap. Het is voorjaar en alles bloeit, lammetjes huppelen door de wei. Het water loopt Richard in de mond…… Langs de kust liggen Mouraki bolders, grote gladde ronde stenen in de branding. Tijdens zijn voorstudie van de reis besloot Richard dat hier foto’s gemaakt moesten worden. We stoppen er rond twaalf uur. De zon staat stralend bovenaan de hemel. Geen wolkje te bekennen. “Helemaal fout”, roept mijn echtgenoot…. “Het licht is fout.” “Tja lieverd, ik blijf niet zitten hier tot het stormt en regent en de zon ondergaat……” “Nee zonsopgang is beter”, zegt ie….

Hij is teleurgesteld…. “Je beleeft je vakantie toch niet door de lens van je camera?”. Mijn liefje wel.

Gelukkig vermant hij zich weer snel en rijden we verder naar het schiereiland Otago, voorbij de stad Dunedin. We hadden boodschappen willen doen in de stad, maar zien zo gauw geen supermarkt en besluiten wel even wat te halen bij het winkeltje in het dorp waar we een Camping vinden. Vanavond kamperen we echt, we eten spaghetti met spam….. er was echt niks anders te krijgen in dat winkeltje!!

Aan het einde van de weg is het Albatros onderzoekscentrum, een prachtige slingerweg brengt ons naar de top. Het broedseizoen is net begonnen, de kans dat we op een dure tour albatrossen te zien krijgen is niet groot. Dus we drinken een warme chocolademelk in een behaaglijk zonnetje, terwijl we genieten van een adembenemend uitzicht over de baai. Het verbaast me al dagen dat we in dit klimaat zoveel palmbomen en yuca’s zien.

Tijd tekort…

Dankzij een van de vele apps die ik voor de vakantie had gedownload, vinden we uiteindelijk een supermarkt. We slaan groots in, we gaan zuid. De southern scenic route. We trekken er drie dagen voor uit om onderlangs naar Queenstown te gaan. We moeten schrappen, meer dan driekwart, omdat we maar kort vakantie hebben.

Sukkels zijn we, naast ons in het vliegtuig zat een jong stel, ging vier maanden. Op de eerste camping, een jong nederlands stel, had een sabbatical, kwamen net uit midden amerika, hadden nu zes weken Nieuw Zeeland, dan nog Australie en Bali…. Naast ons op de camping een retired brits echtpaar, zijn hier voor twee maanden. Om over de time millionairs Trees en Jan maar helemaal niet te praten.

Wij gaan gewoon tussen het ploeteren door even op vakantie en moeten alles in drie weken proppen. We rijden dus vele afslagen toch maar voorbij.

Maar wat we wel doen, daar genieten we van. We beklimmen het pad naar de vuurtoren bij Nugget point. Er liggen grote rotsen in de zee. Hier eindigt de bewoonde wereld, volgende stop Antartica.

De wandeling door het oerbos met palmen en yuca’s naar de waterval Purakaunui is prachtig. En doet ons denken aan een zelfde soort wandeling in Tahiti, alleen was het daar tropisch en hier niet. 

De hele route is prachtig, af en toe een fotostop en heel de tijd genieten.

We vinden een camping aan het stand van Curio bay. Er zitten hier yellow eyed penguins. Na het eten spoeden we ons naar het strand. Een fossiel bos, fossielen van 180 millioen jaar oude boomstronken, strekt zich over het strand. Bij zonsondergang moeten de penguins het land opkomen. Maar na anderhalf uur wachten tot het donker is en nog niks gezien, zijn wij de laatsten die het strand verlaten. Ik weet zeker dat ze vlak nadat wij weg waren, meteen tevoorschijn kwamen.