Afscheid van het Zuidereiland

Heilig water,

Er zijn ook dingen die we niet leuk vinden in Nieuw Zeeland, zoals de sandfly’s, ze hebben er wel vijftien soorten van. Gisteren tijdens het zonnen op Bark Beach, terwijl we op de watertaxi wachtten, ben ik opgevreten door die steekbeesten. En dus nu gek van de jeuk. Gelukkig hebben ze in de supermarkt een middeltje…..hopen dat het helpt!

In de grotten zijn alvast geen sandfly’s, dus we nemen een kijkje in een druipsteengrot. Het was vrijdag een nationale feestdag, labour day en iedereen heeft een lang weekend. Vooral locals uit het nabij gelegen Nelson zijn een lang weekend naar Tasman gekomen. Vandaar dat het druk is, op de campings, op de trail en nu ook in de grot. Als we de grot weer uit kruipen, vertelt de gids dat we midden in een filmlocatie van de Lord of the ring films staan, welke scene weet ie niet, hij heeft de films niet gezien. Iets met gevechten…… In de Waikoropûpû springs verderop, borrelt per seconde tienduizend liter helder water omhoog. De Maori’s hebben een legende waarom dit water zo heilig is, je mag het niet aanraken. Er is een boardwalk aangelegd door het bos, langs het kraakheldere water, de sfeer is magisch….

The view if from the top,

Deze morgen schrijf ik voor het eerst een negatieve recensie in de campermate app, en ik ben niet de eerste die dat doet voor deze camping, voortaan eerst beter de comments van anderen lezen.

Niet getreurd, vanavond beter kijken en dan douchen we daar wel….

En dat douchen is hard nodig, wat een klim blijkt de rondwandeling die we doen richting Cable Bay. In een uur klimmen we drieëneenhalve kilometer omhoog, de paaltjes van de route volgend. Het is warm en we hadden de wandeling wat simpeler ingeschat, dus ook geen water bij ons. Wel heel bijzonder, tussen de grazende schapen, geiten en koeien, allemaal met kleintjes. Zingende vogels op de achtergrond en een uitzicht wat steeds wijder en mooier wordt. Op het hoogtepunt, na een uur klimmen, zegt mijn telefoon dat we op driehonderdveertig meter hoogte zitten. Een stijging van wel 12%. Best trots op onszelf, dalen we via de route aan de andere kant van de berg, dezelfde afstand weer naar beneden. Gelukkig heb ik mijn wandelstokken bij me, hopelijk willen onze knieën ons dit snel vergeven. We beloven onszelf dat we vandaag geen millimeter meer klimmen.

Even verderop is een rivier waar weer een Hobbit film lokatie was. Een simpel rolstoel toegankelijke route van een half uurtje willen we wel lopen door het bos. De bossen zijn zo mooi hier, de palmen zijn eigenlijk varens op een stam en wat wij voor yuca’s aanzien, is flax, een inheemse plant. Op de route een afslag naar de watervallen uit de Hobbit film…. Niet zo rolstoel toegankelijk meer, maar tegen ons eigen voornemen in klimmen en klauteren we alweer….

Hoe betrouwbaar ben je als je de beloftes aan jezelf al binnen een dag breekt?

De oversteek,

Omdat we te vroeg in Picton zijn voor de boot, gaan we nog even binnen bij het aquarium. Om elf uur lopen we mee met de een rondleiding, de mevrouw haalt dieren uit de hokken en we mogen ze aanraken. Uiteindelijk komt ze met een kleine pinguïn. Hij is aangespoeld. Normaal kalefateren ze de dieren weer op, om ze weer uit te zetten. Deze heeft een gehoorbeschadiging waardoor hij niet kan zwemmen en oriënteren. Daarom blijft hij in het centrum en is hij gewend aan mensen. Ze zet hem op de grond, ik zit gehurkt om hem te filmen, hij waggelt naar me toe. Hij rilt nog, want hij komt net uit het water. We mogen hem aaien op de borst. Heel bijzonder!

Terwijl we op de veerpont staan, verdwijnt het zuidereiland achter ons.

Veel mensen zeggen dat het zuidereiland veel mooier is dan het Noordereiland. Vorige week spraken we Nederlanders die ons vertelden dat het Noordereiland hen verbijsterd had. “Als het zuidereiland mooier is, dan moeten ze hier toch minstens eenhoorns hebben, die gouden eieren leggen”.

Alleen het eerste stuk, boven Wellington, moesten we overslaan….. daar staan we nu, morgen verder naar het Noorden…. We gaan ons laten verrassen…