Het borrelt, het sist en het spuit

“One does not simply walk into Mordor”

Het onderste stuk van het Noordereiland is inderdaad niks bijzonders. Gelukkig waren we daar al voor gewaarschuwd. Maar zodra we bij Wanganui de bergen indraaien, wordt het weer mooi. Anders dan het Zuidereiland. We stoppen voor wat vergezichten, ik heb de panaroma optie van mijn telefoon helemaal door en je kunt eigenlijk alleen een beetje overbrengen hoe wijds het is, met een panorama. Leuk voor facebook. Aan de grens bij de nationale parken duiken we eerst maar eens de toerist informatie binnen.

Wat willen we deze laatste week hier zien en doen.

Pruttelpotten, geisers, warm waterbaden, thermische vlakten…. Niet te verwarren met terminale vlakten, Kiwi’s spotten, bush wandelingen bij de dikke grote bomen en Hobbits vinden.

Het national park Tongariro is het toneel van Mordor. De vulkaan Ngauruhoe is mount Doom in de films Lord of the Ring. Vlak na het afronden van de filmserie is hij uitgebarsten, vast omdat hij boos was, omdat hij als slechterik werd neergezet. Alle decors zijn weg, dus het is lastig zoeken hoe je de shots uit de film kan herkennen. Zeker als je bij alle films in slaap bent gevallen. Op advies van de mevrouw van de toerist informatie, die de films ook al niet gezien heeft, rijden we de weg op naar de skiliften. De route is ruig en prachtig en we kunnen ons de taferelen die hier gefilmd zijn, levendig voorstellen. Vooral omdat de bewolking laag hangt en er wolkflarden over de vlakte en bergen zweven. Door diezelfde wolken kunnen we Mount Doom ook niet zo goed onderscheiden. Het is koud boven op de berg.

Eenmaal beneden willen we warm worden in een thermaal bad, de eerste die we tegenkomen is niet luxe, maar heeft wel gelijk een kleine camping erbij. Met zijn tweetjes dobberen we ontspannen in het hete water. 

How the world began…

Het regent hard vannacht, er is regen voorspelt voor de rest van onze vakantie…

We zijn dan ook blij verrast als in de morgen een mager zonnetje schijnt, die gedurende de dag steeds enthousiaster wordt. Waarschijnlijk omdat Richard een paraplu heeft gekocht.  Craters of the moon, heet het eerste geothermische veld waarvoor we stoppen. De app waarschuwt al…. zonde geld, er zijn veel mooiere geothermische velden in de buurt.

Maar ja die naam he… en sommige mensen waren wel positief. We betalen ons entree geld en inderdaad… het valt tegen… we hadden toch iets spectaculairders verwacht. Snel door naar de volgende. Daar is de parkeerplaats vol en het entreegeld het vier dubbele…. De geiser spuit hier in de ochtend, één keer per dag….. okay op agenda voor morgenochtend. We rijden iets door naar de modderpotten…. geen entreegeld en het sputtert en spettert indrukwekkend. Een kokend moddermeer.

We proberen het op foto en video vast te leggen.

We zijn al wat laat als we bij Waimangu aankomen. De wandeling door het park is al ruim twee uur. De boottour aan het eind gaat al niet meer lukken, maar als we maar zorgen om half vijf bij het meer te zijn, dan kunnen we nog met de bus mee terug.

En hoe ga ik dit nu beschrijven? Ik weet het gewoon niet, we worden omvergeblazen door wat we zien. De vulkaan Tarawerah is honderddertig jaar geleden uitgebarsten. Wat overbleef was deze adembenemende vallei, met kokende rivieren, helder  turquoise gekleurde stomende meren, gekleurde kraters marmerterrassen en zich herstellende flora en fauna. Uit alle hoeken en kieren komt stoom.  Zoals onze levende planeet ooit ontstond. Met camera’s proberen we te vangen wat we zien, dit hebben we zelfs in IJsland niet zo meegemaakt. De wandeling eindigt bij het meer, vol met prachtige zwarte zwanen.

We zetten de camper op de kampeerplek achter de taveerne…. Geen wifi, dus geen foto’s of filmpjes richting facebook. Om ons heen allemaal stomende fumarolen, die zijn afgezet, zodat niemand zich er aan kan branden. we nemen een biertje en wijntje op het zonnige terras. De eerste deze vakantie.

Nog meer thermisch geweld,

We zijn vroeg bij het Wai-O-Tapu park, want om kwart over tien zal de Lady Knox geiser spuiten…. Dat ze zo exact de tijd weten….. ja want ze gooien een paar zeepblokjes in de krater en even later spuit hij…. Wij kennen Stokkur in IJsland, die spuit iedere twintig minuten uit zichzelf. Hier zitten we met honderd mensen in een amfitheater op de show te wachten. En inderdaad na de zeep gaat hij spuiten en hij spuit nog als we tien minuten later het wel gezien hebben. Hoe commercieel en bizar…..  geef ons hiervoor de IJslandse aanpak maar. Al is de grote Geyser, waar alle anderen in de wereld hun naam aan danken allang in rust. Daar werd vroeger ook zeep in gegooid. Men heeft hier de verklaring dat de geisers minder spuiten, omdat de geothermische industrie het water al opgevangen heeft voor de geisers het hebben kunnen verzamelen. Een logische verklaring.

Hierna zetten we onze wandeling door het park voort. Het champagnemeer, met al zijn bubbels en het schilderpalet met al zijn kleuren maken de meeste indruk.

Het is moeilijk te beschrijven, maar deze hele geothermische streek doet ons verbijsteren.

Bij de tourist information in Rotorua boeken we ons bezoek aan Hobbiton…. Oops, moest je dat boeken dan? Gelukkig kwamen we daar net op tijd achter, anders waren we toch wel heel sneu geweest als we niet naar binnen mochten komende dinsdag. En we boeken een skywandeling door de bomen van het redwoodbos. Als we daar aankomen, moet ik even slikken, de grote bomen zijn door hangbruggen aan elkaar verbonden. Maar ja we hebben geboekt, dus ik ga het proberen. Met knikkende knieën loop ik de eerste brug over, hij wiebelt, het is hoog, het is niet leuk. Sorry Richard, ik ga terug…. Nog tweeëntwintig dit soort wiebelende hangbruggen in het vooruitzicht.  Eenmaal beneden krijg ik zonder er om te vragen mijn geld terug. Richard komt na een half uur  enthousiast weer beneden en nadat we samen met een wandeling op de grond het bos hebben verkend, zoeken we een camping. Een half uur later liggen we in het thermische bad te ontspannen.