Abel Tasman

Licht in het duister,

Nog even langs de pancake rocks als het in de morgen vloed is. Het water dondert om de rotsen en Richard die nu voor de derde keer in vierentwintig uur de ronde loopt, heeft toch weer een uur nodig om nieuwe shots te maken.

Eindelijk onderweg raadpleeg ik de campermate app, die ook attracties, uitzichtpunten en zelfs de Lord of the Ring spots op de kaart weergeeft, met allerlei informatie en reviews. Alles thuis al gedownload dus offline alles bij de hand!

Precies waar de app vertelt dat er een oude goudmijn is, stoppen we, vooral omdat de reviews het ook hebben over gloeiwormen. Er is niemand op de parkeerplaats en ook niemand bij de receptie. We doen twintig dollar in de honestybox en lopen de route over de rails van het goudtreintje, bukken bij de tunnels. Grappig allemaal, maar geen gloeiwormen.  Sommige recensies zeiden ook dat het zonde geld was en toen we na tien minuten weer buiten stonden waren we dus ook teleurgesteld…. Wilde eigenlijk mijn dollars weer uit de brievenbus peuteren. Net toen we weg wilden gaan, kwam er een man vragen of we alles konden vinden. “Nee, geen glowwurms”. Oh die hadden in de treintunnel moeten zitten, een paar… we hebben toch echt in die tunnels goed gekeken. “Kom maar” zegt hij, hij neemt ons mee door de tuin, naar een tunnel erachter, linkshouden zegt hij, en bukken en zet de lamp van je telefoon aan, maar op de vloer schijnen, en uit die lamp, als je ze gevonden heb. En daar gaan we weer, ik loop voorop met mijn telefoon in de hand…bukkend en fluisterend door het grottenstelsel. En dan eerst op het plafond… twee turquoise lichtjes, heel klein… en iets verder een hele groep. Het licht gaat uit en samen kijken we naar deze wonderbaarlijk lichtgevende diertjes. De tunnel schijnt zelfs uit te komen in de bosjes waarvoor wij onze auto hebben geparkeerd… Richard gaat zijn standaard en een andere lens halen. Helemaal alleen met zijn tweetjes staan we in een grot ergens aan de andere kant van de wereld, dit schouwspel te aanschouwen. Toegevoegd aan de bucketlist….weer iets wat we niet hadden kunnen verzinnen.

Uiteindelijk rijden we toch maar door. Bij Westport is een zeerobben kolonie, een wandelpad laat ons klimmen naar uitzichtpunten, waar je ze vanaf boven kunt bespieden.

Er hangt een metalen swingende hangbrug, boven een kolkende rivier, ze gaan bijna sluiten en eigenlijk durf ik niet, uiteindelijk loopt Richard hem op en neer en ik……. Ik ben er wel een paar meter op geweest…. En terug!

Abel Tasman national parc,

Met een tractor wordt onze watertaxi naar het water getrokken. Gisteren zijn we in het Abel Tasman parc aangekomen en hebben een camping tegenover de watertaxi genomen, gelijk voor twee nachten. Het noordoosten van het Zuidereiland is eigenlijk volledig national parc. In het Abel Tasman parc liggen verschillende meerdaagse wandelroutes. De echte wandelaars lopen dagenlang van hut naar hut. Een van de routes is langs de kustlijn. Voor watjes als wij is er de mogelijkheid om een deel van deze route te lopen. We laten ons dus op een strandje afzetten en zullen zes uur later een baai verder weer opgepikt worden. Op de route naar het strand vaart de schipper nog even langs een eiland waar zeehonden liggen. 

Rugzakjes op, bergschoenen aan en lopen maar. De route is prachtig door regenwouden, over bruggetjes, slingerend de berg op en weer slingerend naar beneden. Het is best druk op de route, maar we laten telkens gaten vallen, zodat het lijkt dat we hier alleen lopen. We genieten van de kleuren, geuren en geluiden van de natuur. Mooie uitzichten waarbij de zee anders kleurt dan de rivier en in iedere baai liggen zeilboten, van wereldzeilers……dom dom dom, Trees en Jan dat SantanA hier niet is geweest. 

Over de rivier hangt een metalen swingbrug. Ik moet wel…… dus ik doe het…. Zo simpel!

We hebben onszelf onderschat, we zijn in ruim twee uur al in Bark Bay, we hadden beter een baai verder kunnen boeken, de taxi komt nog lang niet, dus we lopen nog even door. Opnieuw een swingbrug….. doe ik ook nog maar even. Vervolgens volgen we de low tide shortcut terug naar Bark Bay. Het is nog niet helemaal eb, maar met opgerolde broekspijpen en de schoenen in de hand, komen we al pootje badend terug op het strand. 

We zijn voldaan hebben vijf uur gelopen, geklauterd en gedaald door het regenwoud. De schoenen moeten weer uit om naar de watertaxi te waden. 

De schipper legt de boot stil, “Kijk daar zwemt een kleine pinguïn!” We zitten achterin de boot, niet achter plastic ramen, zoals de anderen, we kunnen het dus goed zien!

En toen het toetje, de topper van de dag... dolfijnen, wel een stuk of vijftig…. Vlak naast de boot! Richard schiet wel honderd foto’s en ik probeer onder zijn arm door met mijn telefoon te filmen…..