Standbeeld voor een held

Historie en wildernis,

We waren in te Anau gebleven, omdat we met de toer naar de glimwormen grot meewilden.

Terwijl we staan te wachten om te boeken, zien we weer het "verboden te fotograferen" symbool.

Ze zijn het duidelijk zat hier, de spontaan flitsende telefoons en camera’s en mensen die niet weten hoe ze dat uit moeten zetten.

We gaan in discussie, Richard gaat zeker niet flitsen gewoon iets met asa en sluitertijd en fluisterstand. We hebben bijna voor elkaar dat we een uitzondering krijgen, maar dan komt de manager en gaat het niet door. Okay, dan gaan we niet mee, achtentachtig dollar per persoon is wel heel veel, als je alleen maar mag kijken.

Om dezelfde reden gaan we niet naar het vogelpark in Queenstown. Je mag overal fotograferen, behalve in het kiwi huis en laten we nu alleen maar geïnteresseerd zijn in de kiwi vogel…. 

We stoppen in Arrowtown, een oud goudmijners stadje, er zitten nu allemaal winkeltjes en restaurantjes in de oude pandjes. Erg sfeervol. We eten een ijsje in de voorjaarszon.

De weg gaat verder door bergen en dalen, de weides met lammetjes worden afgewisseld met wijngaarden….  Overal kan je proeven, maar geen glowwurmcave voor Richard, geen wijnproeverij voor mij…. 

Achter iedere bocht een nieuw uitzicht terwijl de zon over de bergen schijnt, maar heel af en toe de gelegenheid om te stoppen. We nemen de afslag naar de clay rocks, een gravelweggetje leidt ons naar een hek, we moeten vijf dollar betalen om door te mogen rijden over dit prive terrein, kilometers gaat de weg nog verder. Wat heb je aan zoveel grond als je er niks mee doet. Uiteindelijk stoppen we voor een heel bijzondere bergwand. Bestaande uit zandsteen en door erosie gevormd tot puntmutsen in het gelid. Zoiets hebben we in Canada in de Badlands ook gezien. Richard verdwijnt door een kloof in de rotswand. Hij heeft de autosleutels mee, de telefoon heeft geen bereik…..wat doe ik als hij ergens struikelt….. maar na een half uurtje stress voor mij, komt hij doodleuk weer terug en roep ik braaf oh en ah over de foto’s. 

Inmiddels is het al over zevenen en we vinden een camping in Twizel. Lang leve de campingmate app, die ons dit soort leuke kleine campings offline doet vinden, waardoor we de grote massale voorbij kunnen rijden.

De ondergaande zon kleurt de hemel rood, het perfecte plaatje om de Church of the good Shepherd te fotograferen…maar die staat nog achtenvijftig kilometer verderop…. En de enige camping bij het Tepako meer heeft hele slechte recensies in de app en schijnt geen internet te hebben….en ik moet nodig even contact met thuis…. We boeken de boot voor volgende week dinsdag, om naar het Noordereiland te gaan. Een dag later dan eerst bedacht, zo hebben we een dag extra hier op zuidereiland en nog een week over voor het Noordereiland. 

Een standbeeld voor Hera the hero,

“Ik zei toch dat we gisteren door hadden moeten rijden…” moppert mijn echtgenoot als hij gelaten zijn camera laat zakken, omdat er alweer een groep selfie makende Japanners voor het kerkje staat….. een vrijwilliger haalt hem uit de droom, dagelijks duizend bezoekers hier en het gaat door van het eerste ochtendlicht tot het echt donker is. Het meest gefotografeerde  kerkje ter wereld  staat op een heuveltje aan het Tepako meer, achterin het kerkje een ruit, waardoor de kerkgangers op het meer en de besneeuwde bergen kijken. Het is adembenemend mooi, ik stoor me mateloos aan die selfie klikkende idioten die door het beeld blijven lopen en kakelen. En niet even in zich opnemen hoe bijzonder dit plekje is.

Iets verderop staat het standbeeld voor de border collie, voor onze held Hera en zijn soortgenoten. Bijzonder dit eerbetoon aan degenen die het houden van schapen hier mogelijk maken….the dog that build the nation!

Dat wordt thuis weer wennen op de wegen, hier is de weg leeg en het landschap afwisselend.

We volgen de western scenic route tot we bij de afslag richting Arthur’s pass komen, we gaan de bergen weer in, nadat we eerst even volgetankt hebben, om niet opnieuw te hoeven rekenen.

Midden in de wildernis is een natuurcamping, geen douches, stroom of wifi, alleen een longdroptoilet, zonder water dus…. Maar gratis en midden in de natuur. En afgezien van één andere camper, helemaal alleen. Aan het bergmeertje worden we ontvangen door de eenden. Precies zoals de app al vertelde…. Een eend bijt verdorie in mijn hand, als ik hem niks te eten geef….. en dat terwijl ik net voorkwam dat Richard over een rijtje net geboren kuikens heen reed….. ondankbare eenden!

Pannenkoek.

Als we wakker worden zijn er toch nog tien campers en tenten bijgekomen. Brr dapper hoor slapen in een tent hier op de koude grond in de bergen. We rijden langs Arthurs Pass en wandelen een track van een uurtje in de bergen, we zouden de kiwi vogel tegen kunnen komen dus honden mogen niet mee…. Het valt ons op, zoveel natuur hier en nergens mag je hond mee…… Via de bergpas komen we aan de andere kant van de zuidelijk Alpen. Een explosie van groen, we rollen zo vanuit de besneeuwde bergtoppen en de kou, de subtropen in. Alles is groen overal palmbomen en varens, een warme stralende zon en een adembenemende route langs de kustlijn, de Tasman zee rolt op eindeloos lange standen met grote rotspartijen.

De Pancake Rocks zijn rotsen in de zee die door opwaartse druk er uitzien als spekkoek, of stapels pannenkoeken. De branding raast om en onder de rotsen door. Die groen begroeid zijn en bewoond worden door kwetterende vogels. Er is een fraaie wandelroute aangelegd door het regenwoud langs de kust. Met verschillende uitkijkposten. Je raadt het al…. Het licht is niet goed…. En bovendien is het eb… met vloed is de blowhole actief. 

Richard stelt voor door te rijden naar westpoint, waar ik vanavond heen wil en dan na het eten weer zestig kilometer terug te rijden naar hier. Slecht idee!

Laten we dan maar hier een camping zoeken en vanmiddag nuttiger besteden…. Een kilometer verderop al vinden we een camping aan het strand. 

De mevrouw van de camping vertelt dat er in de grot aan de overkant glowworms zitten, daar mag je zonder gids en met camera naar toe. Ze tekent zelfs nog even uit hoe je in de grot moet lopen. Enthousiast steken we de weg over, eerst rechts kijken, Jolande! 

Als we de grot in komen, horen we al kinderstemmen echoën en overal zien we lichtjes.Helemaal fout, van de tours naar dit soort grotten, hebben we geleerd dat je doodstil moet zijn en je mag geen licht gebruiken. Toch doe ik zelf ook even het licht van mijn telefoon aan, als we tussen de richels in het donker doorkruipen. Uiteindelijk komen we in de laatste grot, verder kan je niet. Licht uit, en stil. In het aardedonker wachten we in de grot een kwartier, maar geen wormpje licht ons bij, helaas.  Ze zullen wel verdwenen zijn, omdat de grot is opengesteld…. Helaas. Al glibberend klauteren we weer uit de grot, het zonlicht doet zeer aan onze ogen. We wandelen dan maar een prachtige wandeling langs een rivier, een oase van groen om ons heen. Terug op de camping gaat Richard in zijn eentje terug naar de pannenkoeken, misschien worden het mooie plaatjes in de ondergaande zon.