Kraamkamer

Op kraambezoek,

De wekker gaat om kwart over zes, we hebben slecht geslapen en we springen onder de zeer matige douche.... we hebben zin in de dag, we gaan op kraambezoek bij mama grijze walvis.
Als we buiten komen mist het.... op het water kan je geen hand voor de ogen zien.
Dat wordt niks, zegt Jan....maar zo gauw laten we ons onze droom niet afnemen.
In het walviscentrum stelt Luís dat de mist zal verdwijnen, als de zon opkomt. We besluiten eerst uit te checken uit het hotel en dan een uurtje te wachten. Er steekt een windje op en de mist trekt inderdaad op. We vertrekken weer met Luís, behalve het bootje van zijn neef, zijn wij de enigen. Dat is het voordeel van het voorseizoen. Binnen tien minuten hebben we ze gevonden, mama whale en haar paar dagen oude baby. Op afstand dobberen we met hen mee. Soms blijft ze stil liggen om de kleine te zogen. We krijgen talloze kansen om te fotograferen en te filmen, of om de camera te laten zakken en het gewoon te beleven. Als de neef van Luís met zijn gasten een andere kant op gaat, op zoek naar andere walvissen, zijn we alleen, in het lage bootje, dicht bij mama en haar kalf. Ze zoogt het jong, hij duwt tegen haar lijf. Tweehonderd liter vette moedermelk drinkt hij per dag!
Uiteindelijk steekt mama tot twee keer toe haar neus recht uit het water. Wat een enorm dier. Haar rug met knobbels lijkt wel van een dinosaurus. 
Al jaren bovenaan onze bucketlist....we hebben het beleefd...we waren te gast in de kraamkamer van de grijze walvis.
Na twee uur laten we hen alleen en varen terug, Luís gaat vlak langs het eiland aan de buitenkant van de baai. En dan als toetje, twee coyotes!
Wat een afsluiting van onze rondtrip, voldaan stappen we in de auto en rijden de driehonderd kilometer door de woestijn, terug naar La Paz, waar SantanA op ons wacht.

Weemoed, 

De laatste anderhalve dag vullen we met de foto's en video's van acht verschillende apparaten uitzoeken. Dat wordt nog flink nagenieten thuis. Wat hebben we enorm veel gezien en gedaan. Jan repareert de buitenboord motor. En verder genieten we vooral nog van de zon. Eigenlijk te heet om in te zitten, maar straks in Nederland is het weer koud en nat. 
Zo meteen de korte broek met weemoed in de reistas en de spijkerbroeken weer aan. 
Op tijd naar het vliegveld om in te checken, wat tot mijn frustratie online niet lukt....we besparen je de details..... De lange reis naar huis!
Dank je wel Trees en Jan voor het delen van jullie huis en voor de fantasische ervaringen.
Santana en haar bewoners gaan verder, riching Panamakanaal. We weten nog niet of we ze nog gaan bezoeken, voordat ze terugkeren naar waar bijna zes jaar geleden de reis begon...Nederland.