Nieuwjaar

De zeeleeuwen,

De wind is eindelijk gekalmeerd, onze australische medezeilers zeggen de zon ook per express besteld te hebben. Van de zeven boten waarmee we kerst vierden, zijn er nog vijf over. Gezamelijk varen we de baai uit....en zowaar op de hoek één streepje 3G. Ik plaats met enige moeite mijn blog en chat wat regels met Melanie.....en weg is het signaal weer. Ik weet nu tenminste weer dat het thuis goed gaat.
Boven onze eilanden liggen twee rotsen, hier huist een zeeleeuwen kolonie. Het bijzondere is dat je bij hen kunt snorkelen en dat ze dan met je komen spelen. Omdat zeeleeuwen meestal in kouder water verblijven is dit een unieke kans. Eigenlijk dachten we dat de stroming te sterk zou zijn, om op volle zee te kunnen snorkelen, maar onder de beschutting van de rotsen valt het eigenlijk wel mee.  Bovendien zijn er al bootjes met toeristen en zijn er al mensen in het water. Vlak bij de rots is het niet zo diep en we laten allemaal ons anker zakken, met de bijboot gaan we naar de boeien voor de rots. De zeeleeuwen brullen en liggen op de met vogelmest doordrenkte witte rotsen. Als Trees de dinghy aan de boei vastknoopt duikt er al een zeeleeuw over haar handen. Omdat ik niet zo handig ben met het weer in de dinghy klimmen op volle zee, heb ik eigenlijk besloten om het tafereel vanuit de bijboot te beleven. Trees overtuigt me echter, dat ik deze once in a lifetime ervaring mezelf niet mag ontzeggen....bovendien moet ik mijn duikende zussen toch wat te vertellen hebben. Ik zet men duikbril op en trek mijn flippers aan en laat me achterover vallen.
En ik val, samen met de anderen, in een hele bijzondere wereld. Onze vingers tot vuisten......er zijn al wel eens vingers afgehapt, zegt men, snorkelen we tussen de spelende zeeleeuwen. Zo lomp als ze zijn boven water, zo sierlijk en lenig zijn ze onder water. Een enkeling duikt wat dieper voor een close encounter. Trees heeft opeens een jong op haar rug, die denkt dat ze haar moeder is....
Na ruim een uur, komen er weer boten vol toeristen. Tijd om verder te gaan. Ik poog één keer op de dinghy te klimmen en besluit vervolgens maar terug te zwemmen naar de boot, Richard is zo lief met me mee te zwemmen, via de achtertrap klimmen we de boot weer op... 
Wat een ervaring, top of the list, stelt Richard....beter dan zwemmen met de walvishaai, vorige week en de haaien en roggen in Tahiti..... Wij weten het niet.....het is allemaal heel bijzonder...
Weer een check on the bucketlist!
De zon per express besteld, blijkt een budget zonnetje te zijn. Eerst moeten de wolken leeg, voordat de zon zich volledig kan laten zien. We genieten van een stevige regenbui, terwijl het regenseizoen toch echt over is. 
We ankeren met zijn allen in een prachtige baai bij Isla san Francisco.
Tijdens de gezellige spelletjesavond aan boord van de catamaran, wordt er gebluft en gekaart aan een ander tafeltje...."I just won your boat", zegt een van de mannen tegen de nietsvermoedende echtgenote van één van zijn tegenspelers....

Oudejaar,

De zon laat zich weer voorzichtig zien, wij hijsen ons weer in onze drie mm pakken en gaan snorkelen langs de rand van het eiland. Onze pakken zijn geen overbodige luxe, we worden gestoken op onderarmen en benen en ook net onder onze bril.... waarschijnlijk zijn dat de piepkleine kwalletjes die hier op de oppervlakte drijven. Trees en ik maken een kipschotel en taart. Jenny van de catamaran is jarig, met dertien man vieren we haar verjaardag en oudejaar op hun boot. De mannen spelen gitaar en zingen, de vrouwen dansen op vier vierkante meter, in korte broek op blote voeten. Zo zingen, drinken en dansen we ons het nieuwe jaar in. Wat een jaarwisseling, .. dertien mensen uit allen hoeken van de aardbol, die hierna ieder weer ieder een andere kant op gaan, maar toch heel intiem. Geen vuurwerk, maar gewoon een spetterend feestje.

Nieuwjaar,

Ondanks dat we pas na éénen ons bedje in rolden, zijn we toch om half negen alweer onderweg. De zon laat zich eindelijk weer zien. We passeren Coyote, een klein eilandje waar visserfamilies wonen. We ankeren bij San Evaristo, op het schiereiland Baja, we zijn weer in de bewoonde wereld. Op het strand huisjes. We wandelen het dorpje door, er is een aftands schooltje, een kapelletje en een winkeltje, open op deze nieuwjaarsdag en zondag, waar we wat inkopen doen. Verder is er een heel leuk restaurantje. We lunchen daar samen met enkele van onze zeilvrienden, die ook naar deze plek zijn gekomen. De lijst is beperkt en bijna alles is uitverkocht, we bestellen marlin quesadilla's. Het zoontje wordt nog snel naar het winkeltje gestuurd en komt terugrennen door het zand, met wat verpakkingen tortilla's. De volgende die binnenkomen krijgen te horen dat de marlin ook is uitverkocht.... Ondanks de vele sateliet schotels die we zien is er hier helaas geen telefoon of internet signaal te vangen.....nog even geduld dus tot we bij terugvaren weer langs de hoek passeren waar we opeens 3G kunnen vangen. 
Bij binnenkomst zagen we een boot met de Nederlandse vlag. Het blijkt de Witte Raaf, zeilers die Trees en Jan kennen van hun blog en die al aan het zeilen waren, toen Santana nog gebouwd moest worden. Ze hebben hen echter nog nooit ontmoet. 's Middags schuift Joanneke met haar bijboot langszij. "Gelukkig nieuwjaar" roept ze enthousiast..... ze zijn in jaren geen Nederlanders tegen gekomen. We spreken af voor volgende week in La Paz.