Oude dromen

Mulegé,

Op de provinciegrens worden we staande gehouden door zwaar bewapende militairen, we moeten uitstappen en de auto wordt geinspecteerd.... onze zeiljassen worden met achterdocht bekeken, ze vinden uiteraard niks, we mogen doorrijden.
De weg van Loreto naar Mulegé gaat via bergpassen langs de Bahia Conception. Trees en Jan zitten achterin en bekijken de baai met zeilersogen. Richard en ik zoeken naar herkenning...."was het nu hier, waar we snorkelden, vijfentwintig jaar geleden, of toch een baaitje verder?" De weg krongelt door, bij iedere bocht wel een herdenkingskappelletje.
Als we stoppen op een strandje zijn vissers net terug van de roggenvangst. Deze prachtige dieren worden alleen voor hun vleugeltoppen gedood, de rest is afval.
Dat weten de vogels, het is een drukte van jewelste. Gieren, fregatvogels, pelikanen en meeuwen vechten om de buit.
En dan opeens zijn we er weer, in Mulegé. Vrij snel vinden we hotel Hacienda, we hebben zulke goede herinneringen. Het ziet er toch wat armoediger uit dan in onze herinnering en dan op hun website, het zwembad is leeg. Niemand die engels spreekt, ik vraag of we de kamers mogen zien. Ze vallen tegen, als ik de prijs vraag, noemt ze bijna het dubbele van de prijs die ik op de website heb gezien. "O, de website klopt niet" zegt ze, "dat is oude informatie" We kijken elkaar aan en zijn er klaar mee. Op dat moment komt een agent Richard halen, hij heeft de auto tegen de richting geparkeerd. Richard vraagt de agent met gebarentaal hoe hij had kunnen weten, dat het hier eenrichtingsverkeer is.... tevergeefs zoekt de agent naar een verkeersbord...wat er inderdaad niet is.
We rijden een stukje terug naar hotel Serenidad, waar twee-en-dertig jaar geleden Keith woonde. 
We boeken hier onze kamers en dan wil ik terug naar het strand wat er achter ligt. De laatste tien jaar zijn er zes orkanen over het gebied gegaan en vloedgolven van wel zes meter hoog.
Het strand is verwoest, het ligt vol stenen, dode palmen, afval en zooi, men is bezig de schade te ruimen.De herinnering is weggespoeld.
We wisten dat er ruim dertig jaar voorbij is gegaan en natuurlijk niks hetzelfde blijft. Het leven is verder gegaan en mooier geworden, het is goed zo.
Laten we naar het dorp gaan en een borrel pakken en een fantastisch restaurantje zoeken.

Adolfo Lopez Mateos,

Voordat we ons bewust waren van de bucketlist hadden wij al één ding op ons lijstje staan....ooit wilden wij in februari terug naar Mexico, omdat dan de grijze walvissen in de baaien aan de Pacific kant van Baja komen bevallen. Deze vakantie is dus eigenlijk te vroeg gepland. Even was er hoop dat het ging lukken, omdat sommige websites het over eind december hadden. Maar iedere keer als we informeerden wist men niet of ze al aangekomen waren vanuit Alaska....het is vroeg, te vroeg...
Bovendien is de baai van San Ignatio te ver rijden....okay we moeten het voor nu maar vergeten.

Na wat inkopen laten we  Mulegé achter ons. Trees had een binnendoorweg uitgezocht om terug te rijden. We nemen de afslag naar San Isidro. Een gravelweg vol met dikke stenen, die steeds slechter wordt. Het zit me niet lekker, wat we de huurauto aandoen. Bovendien schiet het niks op. Deze weg moeten we wel honderd kilometer volgen. Hoe avontuurlijk het ook is, besluiten we na acht kilometer, toch maar om te keren.  Na de lunch in Loreto lopen we langs een bedrijf die toeristische excursies organiseert. Een meisje komt naar buiten en Jan vraagt nog maar eens of ze een idee heeft of de walvissen al gesignaleerd zijn.
Ja zegt het meisje, er zijn er een paar gezien in Adolfo Lopez Mateos....
Nooit van gehoord, waar is dat?  Drie uur rijden van hier.... 
Laat maar, ze heeft ons vast verkeerd begrepen, dat zijn vast de walvissen in de Sea of Cortez.
We rijden verder naar de volgende stad en dan ziet Jan een bord richting Adolfo Lopez Mateos, 35km verder en het walvisteken bij de naam. 
Had dat meisje het daar dan over? Zou het dan toch gaan lukken.
De weg is zowaar geasfalteerd, langs de weg overal broedpalen met roofvogelnesten. De mannen halen hun fotografenhart op.
We volgen de borden naar de baai. Het is al het eind van de middag.
Ik had al eens gelezen dat je de tochten moest reserveren, maar dat valt mee. De mensen komen op je af om de tour te verkopen. Terwijl we onderhandelen zien we vlakbij een walvis spuiten.
De walvissen beginnen te komen, horen we, momenteel is er één mannetje en twee vrouwtjes met ieder een jong, de laatste is net geboren. Later in het seizoen zijn er meer, maar ze zijn er dus al wel.
We stappen in de boot bij Luís.  Al snel ontdekken we het mannetje. We volgen hem op afstand met de boot, iedere keer komt hij even boven en blaast uit, ondertussen gaat de zon onder. Luís vertelt veel over de walvissen. Op de seconde nauwkeurig weet hij te voorspellen wanneer de walvis weer boven komt. Heel handig voor de fotografen....Op de terugweg, dolfijnen....kappie belooft ze me al jaren, Luís heeft het in een uurtje voor elkaar.
Morgenvroeg half acht gaan we weer, hopelijk ontmoeten we dan een vrouwtje en haar jong.
We zijn de enige gasten in een eenvoudig hotelletje wat Luís ook voor ons geregeld heeft. Er komt nogal wat herrie van de straat, kijken of we kunnen slapen, morgen weer vroeg op!