Duivelsroggen

Duivelsroggen,

Eindelijk weer een wolkenloze hemel en een rimpelloze zee als we om half acht in de ochtend vertrekken van onze ankerplaats. De zon brandt steeds harder, maar wij zijn zo blij dat ze er weer is, dat we gewoon goed smeren en onze huid zonder mokken aan haar stralen vrijgeven. "Nee lieve Zon, we zullen nooit meer klagen dat je te hard schijnt, niet meer weggaan..."
We willen de once in a lifetime ervaring met de zeeleeuwen graag een twice in a lifetime maken en gaan weer langs bij de rotspartij waar we enkele dagen geleden ook waren. Tenslotte is het veel behagelijker weer dan vorige keer en is ook de zee kalmer.... we zijn later dan de vrijdag en de bootjes met dagtochtjes vanuit La Paz zijn er allemaal al....wel honderd mensen in het water....en de zeeleeuwen....die genieten van het zonnetje op de rotsen en weigeren het water in te komen.....Dit is Mexico en daar houd je siesta...al die arme toeristen, kapitaal betaald voor deze topattractie, misschien wel zeeziek geworden en geen zeeleeuw die mee wil werken. We hebben het snel gezien, de vorige keer was dus toch een once in a lifetime.... we halen het anker weer op na de lunch en varen verder richting La Paz. Vlakbij de boot springen de roggen uit het water, we hebben het al eerder gezien, op afstand, met spanning wachten we een herhaling van de act. De hele weg scheuren bootjes afgeladen met toeristen voorbij op weg naar of op de terugweg van de zeeleeuwen rots.
We vinden een ankerplaats bij Puerto Balena. Een kleine baai, waar we samen met een andere zeilboot liggen. We barbequen op de cobb op het achterdek.  We horen telkens plonzen in het water, we hebben de dekverlichting aan en daarom komt het plankton naar de oppervlakte. De plonzen die we horen zijn de manta's, duivelsroggen, die op de plankton af komen. We schijnen met lampen op het water om het beter te zien.....en dan komen ze! Een grote school van zeker dertig van deze sierlijke vissen, met hun spanwijdte van bijna een meter,  komen op de boot af en duikt in de kluwe plankton. Met open bekken vliegen ze over de waterspiegel. Ze blijven komen en gaan in hun dans door het water... we filmen en fotograferen met alles wat we vinden kunnen in het donker.  Dit gaat een magisch uurtje door, zelfs als we het licht uit doen en uiteindelijk naar binnen gaan, horen we de roggen nog plonzen.

Zeilen,

Dit is onze vierde reis op het zeilschip SantanA, maar veel zeilen zat er telkens niet in.
Deze morgen hijsen we de kluivert en de motor gaat uit, de wind blaast ons vooruit...
Ohh SantanA kan ook zeilen... toch lastig tussen de eilanden en de valwinden. Iedere keer klappert het zeil en moet er weer gegijpt worden....allemaal jargon wat we horen te kennen.
We genieten van de zon, hoppen van links naar rechts op de boot, omdat het zeil telkens voor de zon zit. Uiteindelijk is Jan het geklepper van de zeilen weer zat, start de motor en strijkt de zeilen weer. We genieten van de vogels onderweg, die vechten om vis in de lucht. Af en toe een zeeleeuw. We wandelen bij los Lobos, waar we ankeren. We hebben de bijboot aan de luchtwortels van de mangrove gebonden....toch niet zo'n zeker gevoel.

La Paz,

Als wij onze laatste baai verlaten passeren we punto lobos, een rots met opnieuw een groep zeeleeuwen, we varen er langszaam omheen, een groepje zeeleeuwen ligt te drijven op hun rug in het water, flippers omhoog! 
Omdat we ook nog een weekje met de auto willen toeren, keren we weer terug naar La Paz. Is het echt nog maar twaalf dagen geleden dat we hier vertrokken, het lijkt wel een maand.
We slenteren weer langs de boulevard. Lunchen op een terrasje en bespreken een auto vanaf morgen en de haven vanaf overmorgen.