Here we go again

Here we go again....

De mensen die onze reisverhalen volgen, weten wat we onszelf aan het einde van onze Nieuw Zeelandreis beloofd hebben. We zouden twee jaar lang low budget vakanties, dicht bij huis doen.

Ondertussen rijden we weer in een gehuurde camper over verre wegen.... we hebben het anderhalf jaar volgehouden.... het excuus..... dichtbij huis vakanties zijn ook niet low budget!

Eergisteren alweer hebben we de vertoning bij de immigration in Chicago overleefd.... heen en weer geblaft door ambtenaren, die geen idee hebben dat de wereld groter is dan de USA, al ontmoeten ze dagelijks mensen uit alle windstreken.

Wanneer we voor het laatst in de states waren, vraagt onze officer. Vier jaar geleden in Alaska... dat is Canada zegt ie, maar ze willen graag bij de states horen.... we spreken hem niet tegen, ons afvragend of hij nu grappig probeert te doen...of zelfs geen idee heeft hoe groot de USA is.

Groot inderdaad is alles in de USA... ons kingsizebed in het hotel, de steaks in het steakhouse, de auto’s, de wegen, de billen van de dames in de Walmart en vooral onze camper.....

Eerder dan afgesproken mogen we hem al vroeg halen en we duiken de stad chicago in, dankbaar voor onze navigatie op de telefoon, eerst proviand inslaan. We zijn opgelucht als we uren later de ruime interstate op draaien, de stad achter ons latend. Richard heeft het enorme apparaat snel onder controle, maar wat een enorme draaicirkel heeft dat ding.

Sleepy hollow en het creditcardmonster

Stinkend naar benzine, ten gevolge van een losgeschoten benzineslang, hongerig en moe, checken we rond zeven uur in de avond in bij onze eerste camping, met de inspirerende naam...sleepy hollow...Als we echter willen betalen worden onze creditscards geweigerd.... de hele dag die dingen overal gebruikt en nu doen ze het niet en we hebben nog geen cash....

Gelukkig mogen we gewoon gaan staan, als we morgen dan maar even naar een atm rijden.

Toch een onrustig nachtje voor mij.... piekeraar zoals ik ben, zie ik de vakantie in duigen vallen, als de creditcards het niet meer doen. De spoken in mijn hoofd worden de heel nacht uitgekwetterd door de vogels... en terecht, want natuurlijk is er weer niks aan de hand... het ging allemaal mis op de controle van de zipcode....tja de wereld is groter dan de USA en we hebben niet allemaal een  vijfcijferige  postcode!  Gewapend met een stapel cash gaan we verder.... voor dit gat zijn we niet meer te vangen.

Hit the road,

Alle vakanties tot nu toe was Richard de chauffeur, maar dit keer moeten we echt veel mijlen rijden. Dus na de lunch is het mijn beurt, wat een bakbeest... waar zitten alle knoppen... en hoe rijd je een automaat. De eerste stop die ik maak, bij het stopbord als ik de parkeerplaats afrijd, sta ik gelijk met twee voeten op de rem.... bam... keukenkastje klapt open en dit keer worden we gemarineerd in Italiaanse kruiden.... beter dan de benzine van gisteren....

En de beschuiten, die we zonder breuken het land ingesmokkeld hebben, liggen nu op de grond...

Ik schroef mijn linkerbeen eraf, zo daar heb je dan geen last meer van!

Het eerste half uur is het spannend, vooral het continue corrigeren van het windgevoelige bakbeest.... dorstig is hij ook, omgerekend een liter benzine op drie kilometer...even gauw 500€ toegevoegd aan ons brandstof budget, wat al behoorlijk ruim was. 

Het landschap is vlak en eindeloos, de vrachtwagens massief en de caravans bovenop pickuptrucks zijn enorm..ze slepen er nog een jeep achteraan.... wat zullen die combinaties wel niet drinken? 

We genieten van de ruimte en de vrijheid... fantaseren “stel dat we geen klok hadden, geen agenda en alleen maar tijd.....”