Hey there is a bear, or a beer!

Bryce Canyon,

Dinsdagmorgen zijn we laat op gang voor ons doen, na een bezoek aan de Walmart gaan we op weg naar Bryce Canyon. Vijfennegentig kilometer zegt de navigatie.... dat valt mee, tot we op route klikken, dan zijn het er tweehonderdvijftig, de vijfennegentig zijn hemelsbreed. Dit is ons al vaker overkomen. Omdat we terugrijden naar Utah moeten we ook nog eens de klok weer voorruit zetten. Als we dus pas tegen vier uur bij camping vlak voor de ingang van het park komen, zijn we allang blij met een plekje, zonder enige service, waar men toch nog veertig dollar voor rekent. 

Voor de camping stopt de shuttlebus, ideaal en we stappen uit bij iedere stop. Op de meeste parkeerplaatsen is ook geen plek voor de campers, dus we zijn wat blij met de shuttle.

De volgorde van onze reis is oplopen, het wordt steeds mooier.... Bryce vinden we nog veel magischer dan de wereldberoemde Grand Canyon. De rode zandsteen pilaren, al dan niet met hun hoodoes (platen van steen op de top) zijn prachtig. Cathedralen van zandsteen vullen het dal. Omdat de laatste shuttle om half acht rijdt, zorgen we dat we dan terug zijn. Jammer want de zonsondergang is rond half negen. De shuttlechauffeur roept opeens.... “ hey there is a bear!” Ik spring overeind..... waar, waar? ´ I got you´ , schatert hij, wijzend op een kartonnen Smokey the bear. Terug in de RV trekt Richard de koelkast open.... “ hey there is a beer” en haalt er een groen flesje uit...... grrrrrr, ik begrijp waarom guns hier bij de walmart gewoon verkocht worden.... en de goede lezer begrijpt het, als ik straks alleen thuiskom.

Vroeg naar bed en de wekker weer op zes uur... vijftien minuten later zijn we op sunrisepoint. Waar wel parkeerplek voor campers is. We zijn niet de enigen, de fotograaf is niet helemaal tevreden met het licht, maar dat hoor ik onderhand niet meer. Ik vind de zonsopgang prachtig.

Bij de lodge weten we zowaar een paardenrit voor Richard te regelen. Binnen een uur vertrekken ze al... mooi dat past goed in onze strakke schema.

Voor het eerst zit hij op een muilezel. Het arme dier heeft allerlei teugels en hulpteugels en riemen over haar kont om het zadel op zijn plek te houden. En de instructies zijn sturen en remmen met de teugels! Dat is vloeken in de kerk voor de echte ruiter. Op de zit lijkt ze echter inderdaad niet te reageren. De rest van de groep zit zo ongeveer voor het eerst op het paard, het zal wel een heel rustig ritje worden. Ik had makkelijk meegekund....maar toch zegt mijn onderbuikgevoel, dat ik verstandig ben niet mee te gaan.

De zadels lijken wel van hout, niet erg comfortabel! De man die voor Richard scheef op zijn paard zit, heeft vorige week in de Grand Canyon ook gereden, hij kan net weer lopen....Richard is toch maar even wel op de bodem van de canyon geweest, zonder zelf de inspanning van het terug omhoog klimmen te hoeven doen. Het was prachtig, vertelt hij.

Zion,

Zion, we hebben er twee dagen voor uitgetrokken, het moet geweldig zijn en dat is het.... maar zooo druk. De dubbele shuttlebussen rijden iedere vijf minuten vol op en neer. En in de zomer zijn er zelfs efteling slingerrijen om in de bus te komen.  Om bij de shuttlebussen te komen moeten we echter nog een stukje vanaf onze camping aan de oostkant. Eigenlijk was een camping zuidelijk veel handiger, maar de oostkant is prachtig. De weg tussen de rotsen is van dezelfde kleur fietspadrood asfalt als de rotsen en ook de gele markeerstrepen passen in de omgeving. Om er met camper door te mogen moeten we wel iedere keer een tunnelpermit kopen. We zijn te hoog en te breed om op de rechterbaan door de tunnel te passen. Een ranger zet aan een kant het verkeer stil en we mogen er dan door, in het midden van de tunnel rijden, vijfentwintig mijl per uur, licht aan, zonnebrillen af en niet stoppen, luiden de instructies. Helaas is de camper ook te groot om aan de kant te zetten als we op de bergwand naast ons berggeiten ontwaren. Weer zo´n foto om in je hart te bewaren.... 

Vanaf de busstops zijn verschillende trials uitgezet. Sommige zijn gesloten, in verband met de hoge rivierstand of steenval. Anderen zijn veel te stijl en zwaar, maar in twee dagen lopen we toch zo´n zes trails. We vinden onszelf heel wat, als een franse moeder en dochter zwaar bepakt bij halte zes in stappen..... net terug van een vierdaagse trip door de wildernis..... 

Na weken van wildernis hoppen, gaan we morgen naar Las Vegas.... de stad van gokken, glitter en wedding chapels...... 

Het liedje van Bruna Mars zit al dagen in mijn hoofd....

“.....It's a beautiful night, we're looking for something dumb to do 

Hey baby, I think I wanna marry you....”