De man en zijn camera

Grand Canyon,

Je kent de plaatjes en verhalen, je bent voorbereid en toch ben je overweldigd, bij de eerste blik in de canyons. We hebben bij binnenkomst via de oostelijke ingang van het park direct de eerste afslag genomen naar de natuurcamping. Wie het eerst komt, het eerst maalt, we hebben een plekje, we kunnen door.

Stoppen langs de route naar het bezoekerscentrum, voor alle uitzichtpunten over de canyon. Als we tenminste een plekje vinden met onze RV. In het centrum is matherpoint, een groot gebied met verschillende uitzichtpunten. Wat een drukte, selfiemakende chinezen, die herrie makend, om de beurt op een steen klauteren, mysterieus proberen te kijken, terwijl ze zichzelf (laten) fotograferen. Foto afkeuren en opnieuw op de steen...Ze nemen geen seconde de tijd om de schoonheid van de omgeving in zich op te nemen. We hebben het overal op de wereld al gezien... het blijft ons irriteren en verbijsteren.

De pendelbus brengt ons naar rustigere stukjes. Terwijl Richard probeert de canyon te vatten in plaatjes, hoor ik achter mij iets ritselen.... ik draai me om en achter mij twee elks... eerst denk ik dat de enorme hertachige dieren elanden zijn... helaas weer niet, maar daarom niet minder prachtig. De dieren zijn absoluut niet schuuw en we kunnen ze eindeloos fotograferen en filmen.

In het bezoekerscentrum hangt een lijst met geadviseerde plekken voor de zonsondergang en zonsopgang, Op Lipan point, vlak bij onze camping is het daarom al heel druk, als we de laatste rv parkeerplaats inpikken. Andere stellen zitten romantisch hand in hand op een steen te wachten op de magie van de zon die verdwijnt. Ik zit alleen op mijn steen, mijn echtgenoot is er vandoor, voor de zoveelste keer, met zijn grote liefde....zijn camera.

En maar mopperen, als ik hem gevonden heb... die plek is toch niks, puur op het westen, de zon is een oranje bol, die verblindt, je moet strijklicht hebben.... tja het leven van een fotograaf gaat niet over rozen.... voor ons geen selfie met de kleurenpracht op de achtergrond... die foto kan je ook thuis maken zegt mijn lief.

Page..... 

Nog voor de wekker om zes uur gaat, zitten wij alweer achter het stuur, terug naar het grote overzichtspunt. Een mule deer steekt rustig aan de weg over. De zon is al eerder wakker, maar de ochtendzon geeft een bijzonder licht over de canyon. We ontbijten op de parkeerplaats en voor acht uur in de morgen rijden we het Grand Canyon national park weer uit.

Het is zo´n tweehonderd kilometer naar Page. Bij de Horseshoe bend mogen we met de rv niet parkeren. We worden doorgestuurd naar een andere parkeerplek en met de pendelbus terug naar het startpunt van de trail gebracht. Tot voor kort was dit nog helemaal niet ontdekt, nu is het een ware happening. Er wordt gebouwd aan een grotere parkeerplaats, bezoekerscentrum, sanitair en vast ook een souveniersshop. We klimmen met heel veel andere mensen naar boven, de wandeling gaat verder in de brandende zon. De selfie makende chinezen zijn weer luidruchtig aanwezig. Aan het einde van de trail kijken we naar beneden, waar een groene rivier een kromming maakt in de vorm van een hoefijzer..... heel bijzonder en mooi. 

Richard wil de fototour doen in Antilope canyon. Hier een spleet gevormd door erosie ten gevolge van geweldadige overstromingen. Een kleurrijke magische wereld is het gevolg. Ooit ontdekt door een twaalf jarig meisje, die het jaren voor zichzelf heeft gehouden.  Helaas nu helemaal ontdekt door het massatoerisme. De fototour die Richard wilde maken blijkt al maanden vooruit volgeboekt... we kunnen op de gewone tour slechts één plaatsje krijgen.... die sta ik af aan mijn lief en zijn camera. 

Wat baal ik ervan dat ik niet mee kon, als hij enthousiast terugkomt, met prachtige verhalen en foto´s. Ik heb iets heel bijzonders gemist...