Once upon a time,

The cliffpalace,

We rijden in de vroegte weer het uur naar het zuiden in het mesa verde park, omdat we de cliff palace tour hebben geboekt. De hele nacht heeft het geregend en we hebben onze iso broeken en dikke truien weer aan. Het is inmiddels even droog. Overal afgebrande bomen, door vele blikseminslagen zijn er veel bosbranden en het park heeft maar één toegangsweg. Herplanten van bomen in de verschroeide aarde, is zinloos, de jonge bomen redden het niet. De aanwas moet van buitenaf en van nature komen, dit kan jaren duren... als tenminste nieuwe branden uitblijven. Dus kom over vierhonderd jaar maar terug, aldus onze ranger, die ons enthousiast verwelkomt.

De tour is gisteren heropend voor dit seizoen en hij gaat zelf ook de eerste keer weer naar beneden. Uitgebreid vertelt hij hoe zwaar de klim via stijle trappen en ladders is en omhoog is natuurlijk nog  zwaarder. Hij waarschuwt mensen met  medische klachten om niet mee te gaan. Vorig jaar hebben ze op deze plek nog iemand moeten reanimeren..... ik realiseer me dat in deze uithoek de aanrijdtijd voor ambulances uren moet zijn..... ik haak af....

We hebben toch al last van onze conditie door de hoogte waar we op zitten, als mensen van dat landje ver beneden de zeespiegel. Richard gaat wel en vanaf het eerste uitzichtsnivo zie ik ze een half uur later door het paleis in de klif rondlopen. Gebouwd door indianen zonder de matrialen die we nu hebben. En eeuwen later staat het er nog... als getuigen van hun hoog ontwikkelde cultuur. En Columbus en de christelijke westerlijke overheersers deze mensen maar wilden noemen.... de schaamte voor die arrogantie maakt ons stil. De klim omhoog is pittig, geeft Richard toe, maar ik heb langere en slijlere klimparijen op mijn naam staan, ik had best meegekund.

Once upon a time in the west,

De rit richting Monument Valley gaat door het gebied van de Navajo indianen. Armoedige en rommelige dorpen en nederzettingen onderweg. Een coyote steekt voor ons de weg over. Het begint weer te regenen en het hoost als we de weg vanuit Utah naar Monument Valley opdraaien. Door de nevel duiken de grillige rode rotsen op.

Als we eenmaal tegenover de beroemde rotsen uit menige western film staan, beseffen we in wat voor bijzondere wereld we terecht gekomen. De regen wordt minder, onze camping is eerste rang voor dit uitzicht. Het geheel wordt echter vertroebeld door de agressieve manier waarop men ons paardenritten en jeepsafari´s probeert aan te smeren voor woekerprijzen, die direct zakken als je niet meteen toehapt. Zo hebben we er geen zin in.

In de vroege morgen, de regen heeft weer plaats gemaakt voor de zomer, maakt Richard foto´s van de zonsopgang over de vallei. Ik google met de zeer matige wifi naar alternatieven om zonder met de opdringerige gidsen mee te gaan, toch de scenic tour te doen, de weg is namelijk niet toegankelijk voor campers en motoren. We vinden uiteindelijk dat vanaf de Koa camping, net buiten het park, ook tours worden georganiseerd. Als we de Koa oprijden staat er een jeep bij de receptie...  ´ Rent me´  staat op een banner op de motorkap. De jeeps worden hier per dagdeel verhuurd!

We boeken een jeep voor de middag en een plaats voor de nacht.

Nadat we onze jarige dochter hebben gebeld gaan we terug naar het park en lopen eerst maar een trail.... van zes kilometer... eenmaal beneden in het dal, blijken we veel te warm gekleed.het is heet in het dal, de wandeling door het wilde westen is pittig maar prachtig, de klim terug naar boven zwaar.... maar we hebben het toch maar even gefixed.... schouders verbrand, neus verbrand... buiten adem, but we did it.

Het rijden met onze rode jeep is een feestje... wat een prachtige en ruige rit, door deze surrealistische wereld. Iedere keer als we de gidsen met de karren met toeristen voorbij zien komen, terwijl wij alle tijd hebben en stoppen waar Richard een foto ziet, zijn we zo blij met ons jeepje. Her en der nog plassen, van de regen van gisteren.... bij een grote plas stap ik uit om te filmen hoe Rich er door heen rijdt. Eerst gaat iemand anders er voorzichtig doorheen, dan is Richard.... en die geeft toch een dot gas..... het rode water spat omhoog, ons rode autootje is oranje van de steengruis.... Rich grijnst van plezier..... bij de volgende plas..... nog een keer....het kind in hem komt los, berg je.... in de autowasserette... we moeten de auto schoon inleveren..... is hij heel wat quarters verder voordat de jeep weer toonbaar is!

Terug op de camping de enorme klus om de honderden foto´s vandaag geschoten, te selecteren.... killing your baby´s.