Noorderwind

De walvishaai,

In de marina liggen allemaal bootjes die de toeristen naar de walvishaaien brengen. Ze zouden vlak onder de kust van het tegenoverliggende eiland zitten. We besluiten het eerst maar eens zelf te proberen. Als we zelf niks vinden, huren we bij terugkomst in La Paz wel een gids.
Ik zit in de zon op de voorpunt van de boot en tuur over het water, pelikanen duiken en vliegen om ons heen. Eigenlijk weet ik helemaal niet waar ik op moet letten, ook Trees en Jan hebben geen idee hoe de walvishaaien te herkennen zijn. We gaan naar de hoek waar de kleine bootjes ook zijn. Via radiocontact met een andere zeilboot een paar honderd meter van ons vandaan, horen we dat zij er al eentje gezien hebben....die zal vast wel weer weg zijn als wij er zijn, meestal hebben wij niet zoveel geluk...
Vlak naast de boot drijft iets grijs....jakkes een vuilniszak op het water....
En dan opeens zien we een witte onderkin en een mond die opengaat, we botsen bijna tegen het enorme dier aan, die met zijn ruim tien meter lengte, recht naar beneden in het water hangt. En aan de oppervlakte naar eten hapt. Richard en Jan pakken de onderwatercamera en springen in het water...Trees legt de boot stil, al snel komt er een bootje met toeristen en snorkelen allerlei mensen om hem heen. Heel dichtbij....hij lijkt zich er niet van bewust.
Ik heb mezelf ook in mijn snorkelpak gehezen en als Jan terugkomt om Trees achter het stuur af te lossen, pak ik zijn snorkel en spring ook in het water. Wij zwemmen naar Richard en de walvishaai en snorkelen bij dit immense dier, die heel dichtbij is en die je absoluut niet in de weg wilt zitten! Om hem heen allemaal kleine vissen.
Terug op de boot blijken de opnames geweldig goed gelukt.
Opgewonden door deze unieke ervaring varen we verder. Even later zwemt er weer een kolos vlak naast. Als we over twee weken terugkomen in La Paz zullen we deze spot zeker nog eens bezoeken.... 
Check on the bucketlist....gezwommen met de walvishaai!

We vinden een ankerplaats tussen de eilanden Isla Partida en Isla Espiritu Santo. 
Buiten bereik van internet en telefoon....het onthaasten is begonnen.
De boot dobbert om het anker, net een ronddraaiend restaurant zegt Richard, als we borrelen onder de ondergaande zon. 

Kerstavond,

In de morgen worden we verrast door een schildpad die opduikt naast de SantanA , te laat zijn we met de camera....dus officieel hebben we hem nog niet gezien, tot vier keer toe duikt hij gedurende de dag telkens even op. Iedere keer te kort om te worden vastgelegd...

We hebben een luie dag, we lezen en luieren in de zon, op onze ankerplaats...volgens de boekjes de beste...en dat merken we, het wordt steeds drukker met boten bij ons onbewoonde eiland.
Met de bijboot gaan we naar de wal, we slenteren langs het strand, de rode rotsen met hoge cactussen en kalkoengieren lijken zo uit een cartoonboek of filmset ingevlogen.
Het is donker als we eten, de dekverlichting heeft een aantrekkingskracht op de vissen. En die hebben weer een uitnodigende werking op de pelikanen....onder het licht van het dek en de sterren zijn we omringd door zwevende en duikende pelikanen, die zich verslikken in de visjes. Richard probeert het vast te leggen, ik volg hem met de indirecte flits.
Een fascinerend tafereel....ondertussen maken Trees en Jan zich druk om een boot die in het donker aankomt en onhandig een plekje zoekt in de inmiddels overvolle baai. 
De stevige wind doet ons allemaal om ons anker draaien, afstand tussen de boten is dus geen overbodige luxe. De wind wordt steeds heftiger, we schommelen behoorlijk als Trees en Jan de kap over de kuip binnenhalen. Het waait recht in de baai, we klotsen alsof we in een wasmachine zitten....mijn maag is het er niet helemaal mee eens. Eenmaal over de reling geleegd, knap ik snel op. In de loop van deze heilige, maar niet zo stille nacht, wordt het weer rustiger. We laten ons in slaap wiegen.

Kerst 2016,

De wind is gaan liggen en we hebben ons kerstontbijt in de kuip. Compleet met een hollands kerstbrood, gedoneerd door Dental Noord. Richard duikt met Trees en Jan het water in, om de onderkant van de boot schoon te maken. 
We zijn uitgenodigd op een grote catamaran om kerst te vieren. Samen met de bewoners van zeven andere boten. Met fenders tussen de boten liggen vijf boten aan elkaar vast. De SantanA doet hier niet aan mee, wij varen met de bijboot naar hen toe. Iedereen neemt wat eten mee, er is een rijk gevuld buffet. Met twintig man hebben we een gezellig, bijzonder feest, zo dobberend aan een anker in een baaitje in de zee van Cortez. We zijn vroeg begonnen en het is om vijf uur al donker, we hebben het gevoel dat het laat in de avond is, als we om acht uur terugvaren naar onze boot. Over een paar dagen is het oudjaar.....moeten we dan echt opzitten tot middennacht? We kunnen natuurlijk ook gewoon het Nederlandse nieuwjaar vieren....om vier uur in de middag de champagne open en op tijd naar bed.......

Verwaaid,

De wind blijft stevig en noord en dat is niet handig als je de Sea of Cortez in wilt.
We kunnen hier dus niet weg, we zijn verwaaid zoals dat heet. 
Het feesten op de andere boten gaat door, we worden weer uitgenodigd, maar voor vandaag wimpelt Trees het af.
Als de zon achter de wolken is en de wind waait is het verdorie koud....he, dat hadden we niet afgesproken. We gaan toch maar even snorkelen, vooral voor mij. Om de ademhaling te oefenen, want het viel me knap tegen van de week, bij de walvishaai....moet er weer even inkomen.

Af en toe laat een schildpad zich even zien, de pelikanen en gieren vliegen om ons heen, we lezen, kletsen, borrelen, eten...onthaasten.
Wachtend tot we onze reis kunnen vervolgen.
Er zijn ergere plaatsen om verwaaid te raken, maar het is dus ook langer verstoken van telefoon en internet....de wereld kan ondertussen vergaan zijn...wij weten het niet.

Een baaitje verder,

Dinsdagmorgen is de wind eerder aangetrokken dan afgenomen, we zijn eigenlijk onderhand wel toe aan een nieuw uitzicht, dus het anker gaat toch op en we gaan pal tegen de wind een baai verder naar het noorden. We stampen over de golven, maar onze magen houden zich goed.
Het is eigenlijk gewoon koud, met de zon achter de wolken en de straffe wind.
In Ensenada grande op Isla Partida laten we het anker weer zakken. Vlak bij ligt een grote boot van National Geografic. Langs de kant allemaal grotten, men is er aan het snorkelen...als we er met de bijboot langsvaren, klimmen grote rode krabben tegen de wand. Op het strandje begint een trail, tussen de bergen door naar de andere kant van het eiland. We lopen een stukje en besluiten morgen de route helemaal te lopen, met onze bergschoenen aan.

De trail,

De wind is nog steeds niet gaan liggen en het is zwaar bewolkt. Goed weer voor een stevige wandeling. Het begin van de trail lijkt een enigszins aangelegd pad, maar hoe verder we komen hoe zwaarder het wordt. De laatste keer dat we zo'n klim deden was ruim twee jaar geleden de prekestoel bij Stavanger op. De route is prachtig, tussen de rotsen, cactussen en woestijnstruiken heen. Het begint zowaar wat te spatten in de gortdroge land. Ik geef zo'n twintig minuten voor het eind op en wacht tot de anderen terugkomen. Daardoor mis ik de finale, het uitzichtspunt vanaf 140 meter hoogte, over de golf. Dan begint dezelfde klauterpartij terug....onze arme knieen, kijken wat die er morgen van vinden.
Op de terugweg in de bijtoot gaan we langs de kust. De zandformaties hebben vreemde vormen, decor voor een science fiction film. We zien koraal en kleurrijke visjes langs de rand. Het is koud en somber weer, dat nodigt niet uit voor snorkelen. Misschien is het morgen beter. Enkele boten waarmee we eerder kerst hadden gevierd zijn inmiddels ook aangekomen in onze baai. 's Avonds wordt er opnieuw geborreld samen, in het aardedonker op ruig water wordt de bijboot weer aangelegd naast de Santana. De anderen hebben verteld dat zij net bij de ingang van de baai 3G internet ontvangst hadden. Wij gaan dat als we uitvaren maar even uitproberen.

Verstandige kappie,

Toen wij onze reis planden, verwachten wij zon, eilanden en een lekker verkoelend briesje. December in Mexico! En zo begon de reis ook....inmiddels liggen we al bijna een week verwaaid, onder een wolkendek, verstoken van internet en telefoonsignaal.
Eerst zou het donderdag, vandaag dus, omslaan...maar dat hebben ze weer een dagje uitgesteld.
Vanmorgen was één van onze medezeilers het zat en haalde zijn anker op. Over een week moet hij in Loreto zijn, voor de vlucht naar huis. Zijn vriendin neemt afscheid over de radio, we gaan er van uit dat we elkaar nooit meer terugzien.... hoe anders kan het lopen...
Enigszins jaloers kijk ik hen na, ik wil onderhand ook wel weer een stukje verder. Via de radio houdt hij contact, de wind en golven zijn tegen. Het laatste contact is dat hij er negen mile op heeft zitten en halverwege is naar zijn doel. De wind en golven worden steeds heftiger en ze zitten in een onweersbui.
We horen twee uur niks meer en opeens zegt Trees, "Hé, daar is Mike!" 
Hij heeft besloten om te keren en is in een kleine twee uur teruggeblazen. 
Uitgeteld zijn ze.
Okay, Kappie was dus toch weer verstandig, om toch nog een dagje te wachten.