Checklist afwerken

Regen en regenwouden.

Toen wij de vakantie planden, dachten wij af te ronden op het subtropische Noordereiland. Eind oktober dichter tegen de zomer aan, zodat we met mooi warm weer konden afsluiten. Helaas werken de weergoden niet zo mee met onze planning. De hele dag regent het, toch gaan we terug naar het Redwood forest om een langere hike te doen. Het is klimmen en glad in de regen. Respect voor de enkele hardloper die ons inhaalt en de heuvel weer af huppelt alsof het niks is. Het bos is prachtig en we missen onze pup die hier heerlijk had kunnen hollen, al moest het wel aan de lijn, overal in Nieuw Zeeland moeten de honden aan de lijn of mogen ze helemaal niet mee. Of voor hun eigen veiligheid, omdat er gif ligt, voor het ongedierte, of om de vogels, pinguïns en kiwi’s te beschermen. En als dat het niet is, mogen ze niet mee, als er schapen zijn en ze niet ingeënt zijn tegen de schapen mazelen….. 

Hoewel ik zelf definitief met paardrijden ben gestopt, heb ik toch uitgezocht voor Richard of hij ergens paard kan rijden. We stoppen bij de adventure playground en hij kan mee met de rit die over een uur vertrekt. De paarden staan opgezadeld onder een overkapping te eten. Teveel gedoe om ze telkens af te zadelen, wij sputteren wat, wat wij daarvan vinden… maar ze hebben tenminste de singel los gemaakt. Het is nat en glad en het wordt een stap ritje. Dus zelfs de dikke schommelende dames blijven zitten in de stugge harde western zadels. 

We rijden terug naar dezelfde camping als vannacht en boeken een nachtje bij. Heerlijke warme thermische baden, een goede douche en prima wifi. Richard kan dan mooi wat foto’s koken en uploaden naar internet.

Maori’s, kiwi’s en nog meer geisers,

Nog maar een paar dagen te gaan, dus het wordt tijd om de checklist af te werken. De Maori’s hebben verschillende dorpen of parken waar ze cultureel vermaak aanbieden. In Het geothermische park Te Puia hebben ze één en ander gecombineerd. Van de camping hebben we een kortingskaart gekregen. In dit geothermische park zijn meerdere actieve geisers, de Põhutu geiser is de ster van de show. Deze spuit spontaan iedere uur tot dertig meter hoog en blijft ook lang doorspuiten, geassisteerd door een kleinere geiser vlak naast haar… de prince of wales geiser… tja die naam roept wat associaties op. De geisers produceren zoveel stoom, dat we eerst eromheen moeten lopen, voor we ze kunnen zien. Onze gids doet zijn eerste rondleiding in jaren en is een geweldige man. Hij zegt eerlijk dat zonder het toerisme veel van hun cultuur niet meer zou bestaan. Hij vertelt ook dat er eerst zesendertig actieve geisers waren in dit gebied, maar dat ze allemaal in de jaren zeventig ophielden met spuiten, toen de geothermische kracht centrales al het hete water opvingen. Omdat dat slecht was voor het toerisme is dit stevig aan banden gelegd. En nu worden langzaamaan de meeste geisers weer actief. 

Uiteindelijk kookt hij eieren voor ons in een kokende bron en vertelt dat in zijn dorp iedereen nog kookt in de bron, kool sla je er zo even doorheen, aardappels in een netje tien minuten. En heb je een kreeft, dan doe je het stiekem, anders moet je hem delen met de hele familie. Alleen vlees kan niet, gooi je er een dode kip in, dan verandert de hot pot in een geiser en vliegt je kip er  weer uit.

We hebben tevens een Haka show geboekt, en genieten een half uur van de daverende show.

Er is ook een kiwi huis. De kiwi is een nachtvogel die absoluut niet tegen wit licht en geluid kan. In het huis heeft men de dag en nacht gewisseld, zodat de dieren overdag activiteit zouden laten zien. In het halletje waar je aankomt, beeldschermen die camerabeelden van de slaaphokken en de leefruimte laten zien. In de ruimte binnen branden wat blauwe lampen. Als je ogen eenmaal aan het licht gewend zijn, kan je aardig wat onderscheiden. Helaas zitten de dieren gewoon in hun slaaphok. We blijven binnen en wachten. Bussen vol Aziatische bezoekers worden uitgeladen bij het park en met tientallen komen ze kakelend het huis binnen. “ Sst” sissen wij…. Licht van telefoons aan, Richard schiet ze aan, uit die dingen. We vragen ons af wat de luid kakelende gidsen hen eigenlijk verteld hebben, voor ze naar binnen kwamen. Als we bijna een uur binnen zijn, komt er één kiwi schichtig snel wat drinken buiten het hokje en schiet snel het slaaphok in. We hebben een kromme snavel in de waterbak gezien. Okay we hebben dus een kiwi gezien.

Het wordt tijd om Rotorua te verlaten, we rijden de weg op verder naar het noorden. Nog twee dingen op ons lijstje. Gloeiwormen in grotere getallen dan we al gezien hebben en natuurlijk een bezoek aan Hobbiton, the Shire.

We vinden een vrije kampeerplaats aan een meertje, zo mooi hebben we op betaalde campings nog niet gestaan. Als we nu ook nog een mooie zonsondergang krijgen, dan redden we het wel een nachtje zonder internet en de apparaten die het alleen op tweetwintig doen…..

De omweg meer dan waard,

“Over een week sta je weer in de file op de A12”, zegt Richard, als we door het glooiende landschap rijden, de weg voor onszelf.  “Sttt, niet aan denken.” Vanmorgen ontbeten aan een picknicktafel aan het meer. We worden gewekt door vogelgekwetter en bij ons ontbijt komen de vogels en eenden kijken of er wat te snaaien valt. Verder geen levende ziel te ontdekken.

De zon is volop teruggekeerd en trekt zich niks van de weersvoorspelling aan.

In Waitomo zijn grotten met gloeiwormen. De app waarschuwt dat het erg druk zou kunnen zijn…. Wij hebben het onderhand wel gehad met de busladingen luidruchtige Japanners. Maar gelukkig geeft de app ook aan dat vlak bij de hoofdattractie een kleinere onderneming zit. Een fractie duurder, maar lovende kritieken… en je mag daar wel je camera meenemen.

We zijn de enige deelnemers, onze gids Rich rijdt ons naar de grot, vele trappen af en we zijn beneden. Hij heeft zelfs uren in de cave gezeten met verschillende fotografen, waaronder een Rus van de national geografic. Hij geeft Richard alle tijd om statief neer te zetten en zijn plaatjes te schieten met anderhalve minuut sluitertijd. Wat duren negentig seconden lang en dan nog eens negentig seconden om de foto te tonen. Maar Richard leeft zich uit en ik geniet van de sterrenhemel van glowwurms. Dat was de omweg van tweehonderd kilometer meer dan waard.

Op de camping haal ik mijn mail binnen. We kunnen al inchecken, achtenveertig uur van te voren voor onze vlucht naar huis. Is dat maar geregeld, nu nog even genieten van de laatste achtenveertig uur hier…..