Prince William Sound

Zaterdag 1 augustus,

Als ik na het wakker worden met Jan zit te kletsen in de kuip, stokt mijn verhaal halverwege een zin.....ik wijs naar iets wat lijkt op een zwarte steen, maar beweegt! Scharrelend op het strand, tussen de meeuwen en adelaars.... een zwarte beer, niet veel groter dan de roofvogels. Hij is vierhonderd meter van ons vandaan en heeft ons niet in de gaten. Hij blijft een half uurtje rondscharrelen. Onze eerste beer..... voor Trees en Jan de eerste zwarte... We volgen hem met telelens en verrekijker. We kunnen eigenlijk wel naar huis, onze verlanglijst aan te spotten wildlife is al bijna vervuld!
Een beetje hollander schroeft echter gelijk de wensenlijst maar wat op!!
De volgende beer...... graag wat dichterbij!!
Met stralend weer verlaten wij onze baai, de zeeleeuwen verderop kijken ons na vanuit het water, wel dertig van die koppies boven de waterspiegel.
Een half uur later is het opnieuw Richard die de spray van een walvis herkent.... Twee walvissen zelfs, ze duiken naar beneden en zwaaien met hun staarten.
In de prachtige passage waar we varen zien we otters en overal springen de zalmen.
De kapitein heeft ons orka's beloofd. Maar die belofte weet hij niet waar te maken.... Hij maakt het goed met de indrukwekkende route en het prachtige weer. We vinden weer een mooie ankerplaats, in de wildernis. Het enige teken van civilisatie is een verbodsbordje op een boom vastgeniet. We mogen niet vissen en niet aan land zonder permit...
De baai heet Humpback Bay..... Wie weet komen de walvissen nog even langs, waarom zou de baai anders zo heten?

Zondag 2 augustus,

Het is half acht in de ochtend als ik in het ochtendzonnetje vanuit de kuip probeer de langsdobberende otter te filmen. Onmogelijk om ingezoemd de camera stil te houden. Mijn broek hangt te drogen over het stuurwiel. Gisteravond kwam ik vast te zitten in de drassige grond van het eiland. Ondanks het verbodsbord zijn we er met de bijboot heen gegaan.
Een riviertje komt uit in de baai..... Zalmen werken zich de weg stroomopwaarts.... op hun laatste krachten. Wat een martelgang, om te kunnen sterven op de plaats waar je geboren bent. Gefascineerd bekijken we dit schouwspel, ons bewust van het feit dat er elk moment een beer zou kunnen opduiken. Dat maakt het extra spannend!!

De tocht vandaag is door Icy Bay naar de Chenega Glacier. Tussen de drijvende ijsschotsen zijn we de passage naar de gletsjer ingevaren. De wind over het ijsveld doet ons allemaal een extra laag kleding aantrekken. Samen met een andere zeilboot, een paar kilometer verderop, zijn we helemaal alleen in de Nassau Bay. Alleen met enkele honderden zeehonden die op de drijvende ijsschotsen bivakkeren. De motor fluistert heel zachtjes en voorzichtig manouvreert Trees de boot tussen de ijsbergen. Terwijl Richard, Jan en ik filmen en fotograferen....Ondertussen rommelt de enorme gletsjer af en toe luidruchtig, we zien een paar keer brokken ijs vallen. Het geluid draagt ver.
Wat een andere wereld.... Vooral de zeehondjes, allemaal moeders met jongen, op en tussen de drijvende schotsen, weten ons lang te boeien, honderden hoofdjes boven het water, bekijken ons nieuwsgierig. Een magisch schouwspel, dit stond niet op onze bucketlist....simpelweg omdat we niet wisten dat dit bestond!

Woow wat een dag.... het is inmiddels eind van de middag, we liggen helemaal alleen in een prachtige beschutte baai, een afgesloten binnenmeertje. The Seventh Fathom Cove of the North Jackpot Bay. Het is onbewolkt en de zon schijnt fel. Onze huid doet pijn, we zijn verbrand in de zon en de zeewind....en dat in Alaska!!
We nemen een wijntje om het leven te vieren...... Een zeehond steekt zijn koppie omhoog naast de boot. Een adelaar zweeft boven onze cove.... de stilte is tastbaar. Het leven is mooi!!

Maandag 3 Augustus,

Als wij mensen vertelden dat we naar Alaska zouden gaan, was steevast de reaktie..."is dat niet koud?"
We zitten in onze korte broek te puffen op de boot, het is 28 graden! En voorlopig blijft het zo! Het enige nadeel van dit prachtige weer is, dat er ook geen wind is, we motoren eigenlijk al vier dagen.
Tussen allerlei eilandjes door, aan de horizon een rug van besneeuwde bergen. Daar gaan we morgen heen.
Met de bijboot naderen Richard en ik de groep zeehonden, een kleine honderd meter van onze ankerplek. Hun gebrul weerkaatst door de baai, we moeten er om lachen. Trees en Jan hebben zich in duikpak gehesen en zijn het koude water in, om het onderwaterschip schoon te maken.... de helden!! Gelukkig hebben ze geen pakken in onze maat..... "Nee Jan, je hoeft echt niet te kijken of je toch nog een extra hebt!"


(we sturen dit verhaal via de zeezender naar Melanie, die het voor ons op internet plaatst, beelden volgen als we internet tegenkomen en dat kan nog wel even duren!!)