Hit the road!

Zondag 16 en maandag 17 augustus

In de regen verlaten we onze laatste ankerplaats. Het is druk op het water met visserboten, het is het laatste weekend voor de kingsalmon derby. Iedereen probeert de grootste te vangen.
De haven van Valdez ligt aan het eind van de narrow. Klein en knus tussen de bergen. We krijgen de plek toegewezen die van iemand is, die toevallig net deze week op zee zit. 
De slogan van Valdez is " even mother nature has favorites!" 
Helaas zien we weinig van de scenery door regen die de bergtoppen verbergt.
En dan.......internet...het is toch even lastig, maar eenmaal gevonden, lopen onze mailboxen snel vol. Trees en Jan begrijpen niet zoveel van onze honger!
En uiteindelijk duiken we met zijn allen de Safeway in, vers voer inslaan!
Ook maandag regent het de hele dag. In het museum staan we oog in oog met opgezet wild.
IJsberen, grizzly,s, wolven, lynxen, vossen, marters, een enorme eland en nog veel meer. En een collectie van de eskimo cultuur.
We pakken onze tassen, onze laatste nacht aan boord. Morgen worden we opgepikt door het autoverhuurbedrijf. Nog twee dagen een stukje binnenland.
Een zeeotter zwemt tot in de haven, om ons uit te zwaaien.

Dinsdag 18 augustus,

De hele nacht horen we de regen op het dek boven ons, onze laatste nacht op de SantanA.
Toch schijnt er een voorzichtig zonnetje als we afscheid nemen van haar. In welke haven zullen we haar terugzien en wanneer? Ze ligt prachtig in de mooie haven, we zien nu pas de kring van bergen en gletsjers die de jachthaven omringen. Afgelopen dagen waren ze verborgen achter grijze regenwolken.
Met de huurauto rijden we eerst naar de zalmkwekerij, tijdens laag water schijnen er regelmatig beren in de delta te vissen. Een tandeloze amerikaan die met zijn camper helemaal uit Florida is gekomen, vertelt een uurtje geleden nog een moederbeer met drie jongen te hebben gespot...
Melanie schreef het al in haar Canada verslag...waar de beren zich pas vertoonden, zodra wij het terrein waren afreden..."it sucks to by my parents!" 
En weer lopen we ze mis.....
De mannen maken wel de mooiste adelaarsfoto's van de vakantie! 
Het begin van de Richardson Highway is prachtig.
Watervallen, gletsjers, eindeloze vergezichten.
We klimmen naar de voet van een gletsjer en staan in een ijsgrot...het smeltende water gutst naar beneden, stel je voor dat het dak van ijs het begeeft! Uiteraard hebben we het waarschuwingsbord over the instable glacier genegeerd.
De weg wordt saaier. Om met Trees te spreken haveloze bomen, alsof er een bosbrand is geweest... We lezen later dat dit oude gezonde black spruce zijn...Als we al huisjes tegenkomen zijn ze krotterig. We zijn dan ook verrast over de mooie bed and breakfast die ik vanuit Nederland al geboekt had.  
Gezellig kletsen we met de eigenaar en andere gasten. Ed komt uit een dorpje in Colorado met wel één straatlantaarn, zijn vriend Ken komt van een ander dorp in dezelfde staat....zij hebben welgeteld één stoplicht! Ed en Ken komen hier vissen, maar ze bijten niet zo!

Woensdag 19 augustus

Vanmorgenvroeg is onze gastvrouw opgetogen....vannacht is er noorderlicht geweest.... Zo helder, zo roze, zo groen, zo wijds, zo nog nooit eerder gezien in augustus, zo onverwacht!!! Normaal vraagt ze gasten of ze hen wakker moet maken.... Tenslotte heet de bed and breakfast niet voor niks Aura Borealis!
Tuurlijk wrijf het er maar in, NATUURLIJK had je ons wakker moeten maken.... We zijn ietwat gefrustreerd.... Naar IJsland geweest in de winter, nauwelijks noorderlicht, naar Alaska in de zomer... En we slapen er doorheen!!! Volgende keer maak ik je wakker, belooft Sheila...maar ja welke volgende keer.... We gaan wel weer naar IJsland.... Sukkels als we zijn.
Verder heeft Sheila haar kleinzoon van elf jaar vannacht een grote mannetjes moose geschoten. Het elanden jachtseizoen is gisteren geopend.... Alles wat wij willen is een foto van hen schieten, van ons mogen ze blijven leven, maar aan ons vertonen ze zich niet!
De optrekkende wolken boven de bergen in het nationalpark maken ons weer blij.
Op de terugweg naar Anchorage wandelen we drie korte trails.
De tijd is te kort, we zijn nog lang moet uitgekeken hier, maar we moeten weer ploeteren, volgende week.
We hebben een gezamenlijke suite in een hotel dicht bij het vliegveld.
Eindelijk snel internet, dus gezamelijk boeken we de vluchten voor Trees en Jan, in November komen ze voor drie maanden naar Nederland! Richard gebruikt de internetvoorziening om eindelijk foto's bij ons blog te plaatsen! We sluiten af met een etentje in een heel goed en betaalbaar Mexicaans Restaurant..... Volgende keer dat wij waarschijnlijk weer aan boord van de Santana gaan, zal dat in mijn geliefde Mexico zijn!