De wereldzeiler

Uit Bora Bora zijn we weggevlucht....  Het festival is echt losgebarsten, knallende muziek en gejoel uit verschillende hoeken met luidsprekers op de baai gericht. Een doorwaakte nacht voor ons allen. We rijden nog een rondje met de auto over het eiland. Het is zondag, het kleine eiland heeft vier kerkjes. Maar geen kerkhoven. We ontdekken de graven in de voortuinen bij de huizen. Soms een heel mausoleum, soms een eenvoudig graf. Zelfs Jan en Trees hebben dat nog nergens op de wereld gezien. We leveren de auto weer in en halen het anker op!
Weg uit de herrie. Snorkelen doen we wel weer een eiland verder. Het is bovendien al tijd om rekening te houden met de terugreis. De wind staat tegen, voor de terugtocht naar Tahiti. We kunnen het beter al eilandhoppend rustig aan doen.
Bij Tahaa liggen op de rand van het lagoon  kleine eilandjes (motu's), eentje met een resort. Hiertussen ligt een koraaltuin, een tiental boten ligt er voor anker. Vier met een Nederlandse vlag, hier aan de andere kant van de aardbol. Het is stil! We horen alleen de branding tegen de rand van het lagoon... Ja dat is beter;) 

In de morgenzon binden we de bijboot aan een palmboom. Het onbewoonde kokosnoteneiland lijkt een filmdecor. Richard controleert of er soms "copyright Disney" op de bomen staat. Door de jungle van het eilandje wandelen we naar de andere kant. Vanaf hier laten we ons, met de stroom mee over het koraal terugdrijven. Het is een kunst om tussen het koraal door te snorkelen, het is ondiep, de stroming is sterk en het koraal is scherp. Opeens vind ik Nemo... Een eenzaam clownvisje in een anemoon. Ik plant mijn flippers in de grond en wenk de anderen, Jan legt mijn Nemo op film vast. Zelf heeft hij net een inktvis gevonden. Een fascinerend stukje water, tussen twee tropische eilandjes, met aan de horizon Bora Bora... Gelukkig buiten gehoorsafstand! Eind van de middag gaan we op zoek naar schildpadden..Helaas, je kan niet altijd geluk hebben... Maar hierna snorkelen we weer eindeloos boven het koraal.... Hand in hand drijven Richard en ik boven scholen vissen, met de mooiste vormen, kleuren en tekeningen. Een vis wroet heftig in de zeebodem. We knijpen onszelf eens, over twee weken zijn we weer aan het ploeteren in Nederland.. Maken we dit echt wel mee?
 

Toen ik Trees en Jan schreef dat wij zesendertig uur moesten reizen voor we in Tahiti waren, schreven zij dat ze nog zesendertig uur moesten varen. Ik vond dat geen vergelijk, dat varen deden ze toch al drie jaar...
Gisteren vertrokken van Tahaa, de windvoorspelling vertelt ons dat het steeds lastiger wordt om anders terug te komen naar Tahiti. We varen aan de wind, er moet een motor bij, om koers en vaart te kunnen houden. De golven komen uit de verschillende richtingen. Toch maar een zeeziekte tabletje... En dan begint het afzien. Lezen lukt niet, film kijken lukt niet, de boot stampt door het water. we kletsen wat, lossen wat wereldproblemen op, dat is altijd snel klaar met Jan en zijn kort door de bocht oplossingen;)
We hebben een kijkje in de minder romantische werkelijkheid van de wereldzeiler...deze wind en deze klotsbak die Pacific heet, is Jan en Trees hun vooruitzicht tot aan Alaska. 
Richard en ik duiken uiteindelijk ons bedje in, maar Jan en Trees doorwaken de nacht grotendeels. Zesendertig uur varen is minstens net zo afzien als zesendertig uur vliegen.