De wildernis

Dinsdag 11 augustus

De zon is terug gekeerd en we varen door een prachtige eenzame passage. Om ons heen groene  eilandjes, met daarachter besneeuwde bergtoppen.... Rondom ons springen de zalmen, soms wel vijf keer achter elkaar, wel een meter boven de waterspiegel, ze vieren het leven... Hier en daar dobberen otters, een dikke mannetjes zeeleeuw duikt onder.... De idylle is compleet.
Eenmaal uit de passage zijn we omringd door vissers met hun netten... Wel tien boten...arme zalmen, bijna op de plaats van bestemming.
We willen ankeren bij een waterval, we zien een miezerig waterstraaltje uit de bergen naar beneden komen als ze de baai in varen....tot we de laatste bocht nemen...een brede waterval doemt voor ons op. We ankeren in de Cascade Bay.
Een strandje met een riviertje aan stuurboord. Met de bijboot gaan we naar het strand.... Het is inmiddels bijna half augustus. De geslachtsrijpe zalmen zijn op de terugweg naar hun geboortegrond.... We varen tussen honderden rugvinnen. Wat we aantreffen op het strand schokt ons. De rivier stroomopwaarts ligt grotendeels droog bij laagwater.... Het strand is bezaaid met naar lucht happende vissen. Ze liggen droog, omringd door lijken van hun soortgenoten. In het stroompje worstelen enkelen nog hun weg naar boven.... Sommigen met lege bloedende oogkassen....de meeuwen hebben hun ogen alvast eruit gepikt.
Verbijsterd om zoveel onzinnig natuurgeweld lopen wij langs het riviertje... Zo zinloos deze worsteling.... De rivier loopt zelfs dood.... We hopen dat een beer ze snel uit hun lijden zal verlossen. Misschien is Jan zijn fileermes of de netten van de schippers, toch een milder einde dan dit dwaze worstelen naar boven, snakkend naar lucht en stuiterend over de lijken van je soortgenoten. Alles om te gehoorzamen aan de wetten der natuur.
Nog een beetje confuus varen we verder met de bijboot naar de waterval.... Een eenzame zeehond bespiedt ons.
Het is een prachtige zomeravond als we borrelen, eten en filosoferen op het achterdek.
Achter ons gaat de strijd des doods gewoon verder....

Woensdag 12 augustus

De eerste twee dagen onderweg hebben we walvissen gezien, daarna hebben ze zich niet meer vertoond! Het wordt dus wel weer tijd. We zijn dan ook opgetogen als er eindelijk aan de horizon een spray zichtbaar is, gevolgd door een staart.... We hebben hem niet allemaal gezien, maar zijn nu allemaal alert. Gewapend met verrekijkers en camera's zitten we op het voordek. Nog een keer of vijf ontwaren we spray en staarten, iedere keer ver weg, daarna vertonen ze zich niet meer. Evenals de dolfijnen die we af en toe spotten. Deze dolfijnen zijn geen meezwemmers....helaas.
We genieten van de zon en de skyline van de sound...grillige bergtoppen, die er onschuldig uitzien in de zomerzon.... Het is dat we weten dat het hier kan spoken!
We zitten alweer wat dichter bij de bewoonde wereld, het is druk met vissers, ferry's en af en toe een watervliegtuig. Voor we het fjord invaren ontwaren we zowaar een hutje....het eerste huisje dat we zien in twee weken!
Als we de Colombia Gletsjer naderen ligt de baai vol met ijsbergen. We vinden een ankerplek in de beschutting en gaan aan wal. We klauteren over de drassige morenen, achter de heuvel de ijsbergen, het is warm en ze druipen van het smeltwater....terwijl we toekijken zakken er een paar onder luid gedonder in elkaar. 
Morgen gaan we naar de gletsjer...vanavond is deze zee van ijsschotsen onze achtertuin!

Donderdag 13 augustus,

De Colombia gletsjer is de grootste en meest bekende gletsjer van de Prince William Sound.
Tussen de ijsbergen manoeuvreren we naar de muur van ijs. Hoe dichter we bij komen, hoe kouder de wind en hoe indrukwekkender de omgeving.
Op en rondom de ijsschotsen zeeotters, voor ons het dier van onze vakantie, ze zijn geweldig!
Dobberend op hun rug, kleintjes op de buik of de koppies omhoog boven water, terwijl ze ons bekijken, waarna ze sierlijk weg duiken. 
De gletsjer is in de laatste twintig jaar wel 10 kilometer terug getrokken. De ijsblokken druppen hoorbaar van het smeltwater, af en toe stort er eentje in. Als het ijs tegen de romp van het schip schuurt, komt de vergelijking met de Titanic vanzelf..... Het zou ons toch niet overkomen??
Nemen we niet teveel risico, voor het avontuur.
Maar onze kappie heeft een goede stuurvrouw! 
Helemaal alleen zijn we als we aan de voet van de gletsjer zijn, vanuit vier richtingen komen de uitlopers naar beneden. De breedste is vijf kilometer breed en zeventig meter hoog! 
Als we heel voorzichtig tussen het ijs door weer terug in open water zijn, komen drie boten aanstuiven, gevuld met toeristen. We zijn blij dat we er door zijn en niet geconfronteerd worden met hun golven tussen de ijsschotsen.

Vrijdag 14 augustus

Volgens de kaarten en boekjes is de doorgang in de sound, bij de ingang van het fjord naar Valdez hét Orka en Walvis jachtgebied....gewapend met verrekijker en camera plant ik mij op het voordek!
We doen de motor uit, om ze eventueel te kunnen horen en dobberen met weinig wind en vaart op een zeiltje. Na uren turen geven we het op....motor aan en verder. Waarschijnlijk hebben de walvissen besloten dat ze portretrecht hebben... Of misschien vinden ze het gewoon te warm!
Dichterbij de bewoonde wereld ook veel vissersbootjes en bootjes met mensen die een dagtrip hebben geboekt vanuit Valdez. Op een grote boei ligt een dikke zeeleeuw te brullen, naast hem ligt een vrouwtje trots te kijken dat zij ook op de boei mag, in zee zwermen nog een stuk of wat zeeleeuwen....zij willen ook op de boei, het grote mannetje brult ze weg! We cirkelen wat om de boei heen en genieten. Deze boei schijnt hier al jaren te liggen....en altijd het zelfde tafereel!  
Een mevrouw complimenteert Trees met de mooie boot, dit gebeurt overal waar ze komen! 
" a long way from home" als reactie op de vlag.  Het eerste contact met iemand buiten ons groepje in twee weken.
De baai waar we ankeren delen we uiteindelijk met zeven motorboten, dat is even wennen na al de eenzaamheid. 
Met de bijboot gaan we op verkenning en vinden snel de beloofde adelaars. Eentje zit vlak voor onze neus, laag op een tak....en hij vliegt voor onze lenzen vlak over het water weer weg.
We zijn al een eind van de boot weg, als we ons realiseren dat we niet genoeg benzine hebben meegenomen om terug te komen bij de boot. Om de terugweg in te korten tillen we de bijboot naar de andere kant van het eilandje.
In de vallende schemering bij laag water pakken we de bijboot opnieuw. De zalmen springen hoog om ons heen en dat moet toch eens goed op de foto en daarna op zoek naar de beren.
Over het lage water naderen voorzichtig de delta. Het stinkt er naar rottende zalmlijken en de meeuwen krijsen hard boven het geluid van de buitenboord motor uit.
We doen heel zachtjes, waden fluisterend door het lage water, als Trees door haar verrekijker in de verte een beer in de rivier ontdekt, ik zie hem ook, een bewegende zwarte stip, als hij verdwijnt door in de bosjes. Hij komt nog een keer heel even terug, daarna is ie weg. 
Het wordt ook al donker, morgen proberen we het weer, overdag! 

Zaterdag 15 augustus

De vlag wappert op de boot op deze herdenkingsdag, in gedachten ben ik ook bij mijn familie bij de waterpartij in Den Haag. De generator bromt, de wasmachine draait...en dat midden in onze baai, civilisatie nog niet zichtbaar, maar wel dichterbij.
Tegen de middag haalt Trees snel de was binnen, want het is weer gedaan met het mooie weer en de plannen om met de bijboot beren te spotten.
Tegen de avond plenst het van de regen, het echte Alaska weer, beweert Jan...en daagt ons uit de bijboot te pakken...maar zelfs al zitten de beren op het achterdek...we komen met dit weer de knusse kajuit niet meer uit!! Binnen kan je ook borrelen!
Morgen naar Valdez....hopen dat er plek is in de haven, zodat we de huurauto kunnen halen en nog een paar dagen op het land kunnen rondtoeren, voordat we donderdag naar huis vliegen.