Weg van civilisatie

Dinsdag 4 augustus,

De bewolking is snel verdwenen als we in de ochtend richting de Nellie Juan Glacier motoren, want wind is er opnieuw niet. Net zo min als de orka's en walwissen die volgens de boekjes hier moeten jagen. Meer dan af en toe een dolfijn of een otter in de verte zien we niet onderweg. En overal natuurlijk springende zalmen.... We vinden weer een idyllische eenzame ankerplaats in de baai Nellie's rest, naast de gletsjer.
In de middag nemen we de bijboot en leggen hem op de rotsen aan de kant.
We willen de trail volgen naar het uitzichtspunt, maar dit is Alaska..... er is geen teken van civilisatie, laat staan een zichtbare trail. We klauteren omhoog, onze weg zoekend tussen de dichte begroeiing, de poelen en een gordijn aan insecten.
Als Trees en ik het ver genoeg vinden, klimmen de mannen nog verder omhoog, in de brandende zon. Wij vrouwen gebruiken ons hoofd en onze ogen en vinden de route beneden langs. Uiteindelijk vinden we zelfs de kerels terug en al foeterend, omdat we ze kwijt waren en bessenplukkend, worstelen we onze weg weer naar beneden, naar de bijboot. Eenmaal terug op de boot douchen Trees en Richard op het achterdek met ijskoud water... om daarna op te warmen in het zonnetje. Zoveel verschil is er niet met frans Polynesie, vorig jaar, het is even heet.... alleen de palmbomen zijn vervangen door dennebomen en bosbessenstruiken.

Woensdag 5 augustus,

Het is windstil als we ons baaitje ontvluchten, want we happen muggen als ontbijt...Turend over het water ontwaren Jan zijn geoefende ogen bruinvissen. Dall's propoise.... een hele school! Ze komen een eindje met ons opzwemmen. We staan op de voorplecht en genieten van het schouwspel, ze schieten langs en voor de boot, wat we uiteraard proberen vast te leggen op film en foto....Zo gaaf, om dit mee te maken!! Ze blijven wel tien minuten bij ons, dan zijn ze ons zat, al plonzend verdwijnen ze weer!
In de buurt is Whittier, waar ook een grote jachthaven is en vast ook internet, maar wij kunnen nog wel even zonder toch...?! Het is drul met bootjes in de passage, die ook om de haverklap op de radio om hulp vragen....de coast guard heeft het er met dit windstille weer maar druk mee.
Ons ankerplekje is ook niet voor ons alleen, de mensen op het motorbootje naast ons, hebben geen idee hoe ver een stem draagt over het water....
We eten een taartje met zelfgeplukte bosbessen....Heerlijk!

Donderdag 6 augustus,

We varen aan op een enorme gletsjer, wanneer Jan op het strand een beer met drie jongen ontdekt. Zijn stem draagt ver over het water, de moeder kijkt op en hobbelend neemt ze de benen, de kleintjes achter zich aan. Te ver en te kort voor goede beelden, maar we hebben ze gezien. Als de boot stil ligt, komen ze weer even te voorschijn, maar een stel waterscooters en een speedboot verstoren de rust.
We varen tot dicht bij de gletsjer, het enige wat we horen zijn de watervakken, de krijsende kittiwakes (drieteenmeeuwen) en af en toe het gerommel van het ijs.
Onderaan de gletsjer kanoen mensen, ze lijken piepklein. Ze doen ons beseffen hoe je verkijkt op afstanden en hoe immens de muur van ijs is.
We ankeren in een stille baai, verdronken kale bomen langs de waterlijn, bij laag water turen we naar het strand...."Is dat nu een steen? Of beweegt ie....?" Hier alleen stenen.

Vrijdag 7 augustus,

Na een ochtendje luieren in de zon, varen we naar Serpentine Cove. Het is weer schitterend weer, dus volop genieten van de zon en het onbelemmerde uitzicht. Onderweg dobberen hele groepen otters voorbij... Het zijn zulke koddige beestjes, drijvend op hun rug, soms met een in kelp gerolde baby op hun buik. Hun ronde lichte snuitjes, waarmee ze ons bekijken, zijn vertederend. Toch lastig te fotograferen die beestjes! Maar Jan weet voorzichtig dichtbij te komen met de boot.
In de Serpentine Cove komen meerdere gletsjers uit. We liggen tegenover een zwarte gletsjer. Af en toe wordt de rust verstoord door rode helikopters, waarmee men laag over het ijsveld vliegt. De toeristen in de heli's betalen dik, om een paar minuten te genieten van onze view.
In de avond hangen we een klamboe in de kuip.... we worden opgegeten door de muggen!
Het avondrood kleurt de besneeuwde toppen.....We zitten midden in een kerstkaart.

Zaterdag 8 augustus,

Er is weinig meer zichtbaar van onze kerstkaart, als we wakker worden. De cove is gehuld in een nevel van regen. We diepen onze warme regenkleding uit onze tassen en met de bijboot gaan we op verkenning. Het is eb, dus over de droog gevallen zeebedding lopen we naar de zwarte gletsjer. Het is een geklauter en geglibber over de rollende stenen, ik houd het met mijn gladde laarzen snel voor gezien. De anderen steken de rivier over. Het gletsjerwater is melkachtig grijs en koud.
Terug in de bijboot ontwaren we nog een rivierotter (heel ander beestje dan de zeeotter)in dit brakke water. Hij zit bovenop een steen aan de kant ons te bekijken en glijdt dan weer in het water. Als we terug zijn op de boot begint het echt hard te regenen....... We besteden de middag aan foto's bewerken, taart bakken voor Trees haar verjaardag morgen en lezen! Hopelijk is die regen snel weer klaar, want de zon vinden we leuker.

Zondag 9 augustus,

Het is buiten grijs en nat, maar binnen hangen ballonnen en slingers, Trees is jarig.
Het is weer vloed, dus het waterniveau is hoog genoeg boven de morenen om de baai weer veilig te kunnen verlaten. Het zicht wordt beter als we de gletsjers achter ons laten. De kap staat over de kuip, dus ondanks de regen zitten we droog buiten.
Al snel zijn we weer omringt door zeeotters.... En proberen eerdere opnames weer te overtreffen. In een prachtige baai, die opnieuw voor ons alleen is, nemen we een verjaardagsborrel....
Jan gooit zijn hengel uit en heeft binnen een paar minuten een enorme zilverzalm aan de haak....Ze spartelt nog na, nadat hij de kop heeft afgesneden.... Weekhartig ga ik snel naar binnen...Morgen verse zalm! Maar ik hoef mijn eten niet te zien sterven! Ann en Udo zingen nog een Zweeds Happy Birthday over de radio.

Maandag 10 augustus,

Vanmorgen is de regen vertrokken, alleen wat laag hangende wolken herinneren ons aan de natte afgelopen dagen. Ik was al bang dat we de regen voor de rest van de vakantie zouden houden....Dat was tenslotte het weer waar we rekening mee gehouden hadden, maar de zon laat zich voorzichtig alweer zien.
Richard gaat met Trees en Jan aan land, we zijn weer helemaal alleen in de baai, in deze wildernis, we zijn verpest voor de rest van ons leven! Ik zit midden in een spannend boek en besluit aan boord te blijven. Ik ben al twaalf lijken verder in mijn triller, als de anderen terugkomen met tasjes vol met verse bosbessen.

(tekst opnieuw via zeezender naar Melanie gestuurd en door haar op het blog geplaatst...want we zijn nog ver weg van civilisatie, internet of telefoonsignaal)