Hotel California

Hotel California,

Met de auto gaan we de eerste dag zuid, dezelfde route die we vijfentwintig jaar geleden met een kevertje deden. De hobbelweggetjes zijn vierbaans asfalt geworden. En stoppen voor een mooie foto is niet echt gemakkelijk. Maar stoppen in kleine dorpjes kan nog steeds. Verrassende restaurantjes in kleine steegjes. Kleurrijke dorpjes en prachtige bergpassen. We doen het ritje linksom, want Richard wil bij avondlicht aankomen in Todos Santos. Hier staat het hotel California dat model heeft gestaan voor de Eagles song en ook op de hoes van de LP staat..... bij alle toeristische attracties hier wordt het genoemd. Rond half vijf hebben we Todos bereikt en na wat vragen vinden we het hotel. Richard zegt meteen, "nee, dit is het niet..... ",  wij sputteren "het moet het zijn, kijk dan even vanuit een andere hoek". En weg beent Richard. Ondertussen staan enkele toeristen foto's te maken. Het thema is goed uitgebuit, een groot restaurant, een souveniershop en een cafe er tegenover. " Tequila Sunrise". De hele buurt teert op de roem van het hotel.
Richard heeft ondertussen toch maar even gegoogled. De foto voor de hoes is gemaakt bij het Beverly Hills Hotel in Hollywood..... we worden dus reuze genept hier.... we stappen weer in de auto en rijden de twaalfhonderd kilometer noord naar Hollywood! O nee, we stoppen toch maar eerst even in La Paz, waar de SantanA buiten de haven voor anker op ons wacht.

Loreto,

Zoals afgesproken is er vrijdagmorgen om negen uur een plekje vrij in de haven. Trees en Jan laten de boot liever in een haven achter, als ze een paar dagen weg zijn. Als alles vastgezet en opgeruimd is, vertrekken we richting Loreto.
Er wordt hard aan de weg gewerkt, dus het schiet soms niet echt op. Eindeloos rijden we door niemandsland. Cactuswoestijn; ik blijf het fascinerend vinden. Het is ruim dertig graden buiten, een frisse winter.... Het land is kurkdroog, we rijden net als gisteren over talloze bruggen, met eronder droge rivierbeddingen. Afgelopen regenseizoen heeft het nauwelijks geregend, weten Trees en Jan.
Ik begin hem behoorlijk te knijpen, als ik me realiseer dat we vergeten zijn te tanken in La Paz en nu al meer dan honderd kilometer geen tankstation zijn tegengekomen. Ik zie ons al gestrand in de woestijn, zonder brandstof, als we een tankstation ontwaren.....Helaas een verpauperd stationnetje, waar al jaren geen drup benzine heeft gevloeid. Richard vindt het geweldig en stopt  voor een foto....ik zie de humor pas, als na twintig kilometer een kleine nederzetting verschijnt, met een Pemex station. Pff we hebben het gered! 
Het landschap verandert, we reizen door een gebied met citrusbomen, irrigatie machines draaien op volle toeren. Waarschijnlijk ontzilt zeewater. Grondwater is er niet meer! Naast de groene boomgaarden gaat de woestijn verder. Uiteindelijk moeten we weer via een bergpas naar de andere kant van het schiereiland en zo komen we in Loreto. We eten heerlijk in de stad. Het is driekoningen, de kerk zit bomvol, dus de terrassen zijn leeg. Morgen zal men de kerstversieringen wel gaan opruimen.
We duiken op tijd ons riante hotelbed in, morgen naar Mulége, waar zoveel herinneringen liggen.