Het bountygevoel

"Dolfijnen aan stuurboord" klinkt het vanuit de kuip, als Rich en ik onze tanden staan te poetsen. We rennen naar dek. Gisteren dacht ik in de verte ook al dolfijnen gezien te hebben... Nu zo'n honderd meter van de boot zwemt een groep van een stuk of zes dolfijnen voorbij, we proberen wat te filmen, ze gaan naar open zee. Met het zeezoogdierenboek van Trees proberen we uit te vinden wat voor dolfijnen dit zijn... Onmogelijk op zo'n afstand... De kapitein weet het echter wel... Het zijn "vanWeeghel dolfijnen" Gelukkig weet onze Kappi alles.
De rust is net weergekeerd als ik "onze" schildpad weer ontdek. Iedere morgen duikt hij op, blijkbaar is dit stukje baai zijn territorium. Je hoort hem uitademen als hij boven komt, hij is alweer onder als je camera paraat is.... We turen over het water, wachten tot hij weer ergens boven komt... Heerlijk dat verwachtingsvolle onderbuikgevoel.
Bij het snorkelen vinden we een grote Murene onder een koraalblok, hoe meer we snorkelen, hoe meer details we zien.
Gisteren tijdens de barbeque op het strand besloten nog een dagje langer op Moorea te blijven. De  overtocht naar Tahiti is maar drie uur. We willen dit bountygevoel nog een dagje langer vasthouden. Als we zondag terug zijn op Tahiti, is er ook nog genoeg tijd om een huurauto te regelen.